In wonderen blijf ik geloven
Achter elkaar ‘tweehonderd kilometer zwemmen’. Het zou een wonder zijn, maar het lukte Maarten van der Weijden net niet. Hij stapte uit het water na 163 kilometer zwemmen. Geloven alleen dwazen in wonderen? Het zwemavontuur van Maarten heeft het hele weekend in m’n hoofd gespookt. Zondagavond ploegde ik een uurtje door het Oude Veer om vier kilometer te zwemmen. Maarten zwom op dat moment bij Franeker het stuk ‘de hel van het Noorden’. Maandagochtend was ik ervan overtuigd dat hij uit de race was. Gelukkig, de nacht was hij goed doorgekomen, maar maandagmiddag moest hij na 163 kilometer zwemmen helaas opgeven….. Maar bestaan wonderen dan wel? Maarten haalde ieder geval 2,5 miljoen euro op voor het kankeronderzoek en dit geeft...
De Vobulisten waren op de Fraeylemaborg
De laatste week van die legendarische bloedhete zomer 2018 en dan gaan werken op een landgoed? Is die Cor ‘gekke-gerritje’ of helemaal dwaas geworden… Dwaas? Dat zou zomaar kunnen. Op het landgoed Fraylemaborg wemelde het toevallig van de Follies wat rare en nutteloze gebouwtjes zijn. Afgeleid van het Engelse woord folly wat dwaasheid betekent. Dus stapte ik in de bloedhitte op de roets en reed naar Slochteren, om me voor de derde keer nuttig te maken voor de stichting Vobula. In 2015 en 2016 hielp ik ook bij deze club van vrijwilligers (beide keren in Friesland: landgoed in IJsbrechtum en Nijeberkoop). Dat beviel me destijds prima, dus ging ik op herhaling. Vobula staat voor Vrijwillig Onderhoud BUitenplaatsen en LAndschappen. Met een clubje...
Tuintempel Michaëlshof: jongensdroom vordert gestaag
Vier jongens bezig houden met tropische temperaturen. Moeilijk? Niet als je de Michaëlshof kent. Kamperen, een leemhut bouwen, eten bij het kampvuur en afkoelen in het IJsselmeer. Dat wil toch elke Hollandse jongen? Het avontuur is een vervolg van de klus die in mei startte, zie mijn verslag ‘Over platte tenten en lemen hutten’. Sep, de kleinzoon van Michaël Schouwenaar (eigenaar van de Michaëlshof) had een droom om een tuinhuis te maken op de manier zoals dat vroeger ging. Dus zoveel mogelijk gebruik maken van de natuur. Bijvoorbeeld géén cement, maar leem dat bij de Michaëlshof wordt opgegraven. Verder ligt er altijd genoeg gratis bouwmateriaal: zoals boomstammen, bakstenen en afgedankte raamkozijnen. Het geraamte van de ‘tuintempel’...
Moeder Aarde heeft vreemde (maar mooie) kostgangers
Rare snuiters, ik kom ze regelmatig tegen. Wil je ze spotten? Een plek waar ze regelmatig gezien worden is De Michaëlshof. Deze week zet ik er eentje in het zonnetje: Malchior Kappelhof, hij was eventjes de ‘vreemde’ kostganger bij ons. Malchior woont met zijn Mharoeska net over de grens bij Coevorden en was jaren terug als eens op bezoek bij de Michaëlshof. Nu had de 62-jarige levensgenieter wat meer tijd en bleef twee nachtjes logeren op het natuur paradijsje op Wieringen. Met de woensdag-tuindag ontmoette ik hem. Hij stelt zich met een ontwapende lach voor. Hij had deze plek in een droom gezien. Vertelde het verhaal aan zijn zus Margreet die in Barsingerhorn woont en het herkende als de Michaëlshof. Ik zie dat Malchior z’n intrek heeft...
Over platte tenten en lemen hutten
Verdriet en plezier gaan bij de Michaëlshof hand in hand. Vorige week was het er een turbulent weekje op dit paradijselijke plekje. In vier dagen verrees er een houten tempeltje, dat gaf veel bouwplezier. Even terug waren er de tranen, toen m’n Albatros de Waard tent plat ging. Brigit had nog zo gezegd ‘die kont moet in de wind’. Maar een mooi uitzicht op zee is me ook wat waard, dus stond de kont naar het zuiden. Zondagavond regende het pijpenstelen, dat kan die noeste De Waard hebben, maar die noordenwind vond ze kennelijk minder prettig. Gevolg een tent die aan flarden was gewaaid. Achteraf viel de schade gelukkig mee. De Albatros staat nu op een luwere stek, klaar voor gebruik met ook nu weer een prachtig uitzicht op de Waddenzee. Deze...
Van de wereld weer terug in de fietswereld
Een ijzersterke roeifietsconditie wil niet zeggen dat je voor altijd gezond blijft. Ondanks mijn vele winterritjes op de roets, werd ik half maart geveld door de zwaarste griep ooit. Na twee weken écht helemaal ‘van de wereld’ te zijn, ben ik gelukkig weer uit het dal omhoog gekrabbeld. En dankzij een bezoek aan de ‘Wereldfietsbeurs’, ben ik weer helemaal terug in de wereld van de levensgenieters! Het bezoeken van beurzen hoort normaal niet tot mijn favoriete hobby’s: veel te veel mensen in een kleine ruimte. Een uitzondering op deze regel was een bezoek aan de fiets- en wandelbeurs 2015 en de Wereldfietsbeurs van 2016 en 2017 Absoluut hoogtepunt was zondag, toen ik voor de derde keer naar de Wereldfietsbeurs ging. Dankzij vriend...
Recente reacties