‘Wie zou een rit met wilgen willen maken naar de Groene Oase’. Een bericht van Judith op de groepsapp van de bomenredders club. Ik ruik een leuke klus en we hebben contact. Het voedselbos De Groene Oase wil nog een wilgenhaag aanleggen en zoekt hulp. Dit pas aangelegde voedselbos ligt in Koedijk. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig hoe deze club draait en maak vrijdag een afspraak voor een bezoek.
Gerda is de persoon van de Groene Oase die met de wilgen aan de slag wil. Ze laat weten dat ze naast wilgentenen ook nog kleine struiken, zoals liguster, sleedoorn, kornoelje en bosroos wil planten. Bijzonder, nu nog planten? Dat is veel te laat en wat gaat deze dame met de wilgen doen? Toevallig ben ik vrijdagochtend bij Croon & Bergh. Ingmar komt even een bakkie doen om over z’n Hebriden reis te vertellen, daarna roets ik even naar Koedijk om met Gerda kennis te maken.
Op de website van de Groene Oase heb me ingelezen wat de stichting zoal doet. Vrijdag is hun tuindag, dus kan ik gelijk wat andere vrijwilligers ontmoeten. Op m’n roeifietstrips stop ik vaak bij dit voedselbos, maar heb er nog nooit reuring gezien. Het ligt direct aan het Noord-Hollandskanaal dus ook vlakbij de drukke N9. Het perceel wordt ook nog een doorkruist door een weg die naar het Geestmerambacht gaat. Ooit waren hier plannen om een brug over het kanaal te leggen. De eerste 30 jaar gaat dit niet gebeuren, want zolang duurt het pachtcontract dat de Groene Oase met de provincie heeft afgesloten.
Wanneer ik m’n roeifiets parkeer hoor ik in het bos stemmen. Vrijwilliger Gerard is met 2 vrouwen aan het tuinen. Een oude varkenstrog is als bloemenbak verbouwd en er zijn net bloemen ingezaaid. Even later zie ik ook Gerda. ‘Leuk Cor dat je kon komen, heb je de wilgen bij je?’. Ik leg er uit dat op de roeifiets zoiets lastig te vervoeren is. ‘Het leek me beter eerst te horen wat jullie precies van plan zijn en bovendien zou ik graag even willen rondkijken’.
Aan Gerda leg ik uit dat op de hub in Middenmeer nog honderden wilgenslierten in de grond staan die allemaal weer boom willen worden. Gerda dacht dat ze nog in het water stonden en als ik vertel dat het vervoer ook nogal omslachtig is, ziet ze van het plan af. De wilgenhaag kan nog wel even wachten, maar gelukkig heeft ze nog wel tijd om mij aan de wandel te gaan. In een sneltreinvaart vertelt Gerda enthousiast wat er zoal in het voedselbos staat. ‘Kijk, een rood label van Meer Bomen Nu, die boom komt bij onze club vandaan’. De afgelopen jaren zijn er naast fruitbomen ook honderden zaailingen geplant die het prima doen.
Thuisgekomen doe ik verslag bij Judith. ‘Wat een mooie plek, maar de wilgen gaan het niet worden, kost teveel brandstof’. Vorig seizoen hebben we in haar achtertuin nog een wilgenhaag aangelegd. Uit haar reactie van deze wilgen liefhebber lees ik teleurstelling. Het kan te gek Judith. We moeten zuinig zijn met onze fossiele brandstof. Een vlechthaag heeft geen haast!
