Thank God it’s Monday
Er zijn tijden dat ik blij was, dat de werkweek erop zat. Eindelijk vrijdag, genieten van het weekend. De tijden zijn veranderd. Niet dat het weekend beroerd is, maar de maandag is bij mij heilig verklaard: dan is het tuindag bij ‘Rijk aan het Wad’ op Wieringen. Vier jaar was ik op die plek actief, toen het nog ‘Michaëlshof’ heette. Helaas de drijvende kracht Michaël Schouwenaar overleed in december 2018 en zijn landgoed bij Vatrop werd verkocht. Inmiddels ben ik met vijf anderen sinds januari bij de nieuwe eigenaren aan de slag. Dat was in het begin best spannend: het wordt natuurlijk nooit meer zoals vroeger. Het huisje van Michaël is prachtig opgeknapt en van de zomer zijn Marja en Teun er gaan wonen. Marja is mede-eigenaar, beginnend...
Mijn eigen geschiedenis: dat wordt graven!
Het was in 1969. Ik ben 9 jaar en zit op de lagere school in Anna Paulowna. Dus ruim een halve eeuw geleden. Het meeste van toen ben ik kwijt, maar dankzij fotoboeken heb ik nog wat herinneringen. Bij het opruimen van m’n schoolspullen zat een papiertje waarop ik heel kort ‘mijn eigen geschiedenis’ had opgeschreven. Links Peter Kapitein m’n beste vriend. Het papiertje bevat weinig tekst, maar achterop staat een spannende belevenis: ‘Peter en ik kwamen eens in een klein moeras. Wij vonden het de eerste keer wel wat griezelig. Maar later niet zo erg. Peter zei opeens: kijk daar! Ik zag niks, maar we gingen er naar toe. We zagen niks, we wilden terug. Opeens hoorden Peter en ik iets. Wij dachten dat het een monster was en gingen gauw...
Opruiming huize Zwaag vordert gestaag: vaarwel cassettebandjes?
Met ontspullen van ons huis, raak ik regelmatig in de goeie ouwe tijd verdwaald. Onze uitpuilende boekenvoorraad is pas flink gesnoeid. Dit keer dacht ik twee laden cassettebandjes te halveren. Een emotionele klus, want tijdens het draaien kwamen die nostalgische muziek herinneren weer opborrelen. Het is een regenachtige zondag 15 november. Een binnen-zit-dagje die als thema ‘opruimen’ krijgt. Oude Volkskranten spit ik nog één keer door, waarna ze naar het oud papier gaan. Gelijktijdig klinkt er muziek uit de boxen, maar dit keer geen radio of cd. Het geluid van cassettebandjes klinkt in huize Zwaag, met de bedoeling om van de helft afscheid te nemen. In de jaren tachtig en negentig was het cassettebandje voor mij de ideale geluidsdrager. Samen...
Ieper…. ik kom eraan!
Tis een pittig eindje roetsen (325 km.) maar Ieper wordt m’n eerste lange roetstocht. Veroorzaker is m’n oudste dochter Marijke, die maandag met haar Niels & Jospehine van Haarlem naar België verhuizen. Nadat ze vorig jaar trouwden stond dit plan vast. Vlaamse Niels keert terug naar z’n geboortegrond en Marijke gaat een nieuw avontuur tegemoet. Zo’n emigratie was voor dochter Astrid de aanleiding om iets ludieks te bedenken. ‘We maken een leuke video voor Marijke en Niels’. Hierna ging ze naar Opa van Tilburg die zonder aarzelen meedeed. Zo uit de vuist sprak de krasse man van bijna 94 een videobericht in. De boodschap hoe en wat legt Astrid nog even uit: ‘Je moet ff lieve dingen zeggen, zodat het een All you need is...
Kanoën met als toetje kampvuur met kruidenbitter
“Je moet elke dag twintig minuten in de natuur zijn. Tenzij je het druk hebt, dan moet je een uur in de natuur zijn.” Een nog beter anti-corona advies heb ik zojuist ontdekt: Twee dagen kanoën, drie nachten kamperen en je weerstand is weer helemaal op peil. Het kanokampeer-plannetje kwam natuurlijk van Ingmar, hij stuurde op de ‘kanjoos-app’ een berichtje. Jubelend reageerde Gerda: ‘Oooooh wat klinkt dat leuk!!!’. Gerard vindt het ook een goeie timing voor avontuur: Life is such as beautifull if you don’t expect anything and something feels like a welcome. Ik attendeer roeifietsvriend en sup’er Bartel, die direct ook in is. Ingmar neemt dit keer ook zijn lief Marieke mee. Met dit zestal pakken we een extra lang...
Het zijn de mensen die het er toe doen
‘Het is de plek die me trekt…’, Met liefde sprak Michaël Schouwenaar over zijn Michaëlshof. Het mileucentrum op een prachtige plek aan de Waddenzee op Wieringen. Zeker, de plek is fabelachtig, maar met die bijzondere mensen erbij is de plek nog veel mooier! Wekelijks rij ik naar Het Rijk aan het Wad (voorheen Michaëlshof), rommelen in de tuin en genieten van het plekkie, de natuur en de mooie mensen die er zijn. Exact hetzelfde is het bij mijn werk in natuurgebied Kruiszwin. Donderdag regende het pijpenstelen helaas geen rietruimen. Maar wij mannen missen elkaar en dus gaat de koffiepauze en appeltaart gewoon door (dit keer bij Hans thuis). Het werken voor en met elkaar wordt nog het beste in de praktijk gebracht bij de antroposofische...
Zonder tikkie in m’n 209 voel ik me een stuk beter
Lyrisch kan ik zijn over m’n nieuwe 209 carbon roeifiets, totdat-ie een raar tikkie ging geven. Zeker een maand was het zoeken waar dat irritante geluid vandaan kwam, tot zondag. Roets-dokter Germ heeft het euvel gevonden, die grijns kan weer terug op m’n gezicht! Met Ingmar had ik afgesproken een roetsritje te maken. M’n bedoeling was om zijn achterwiel te wisselen met die van mij, omdat ik dacht dat de sperlager de oorzaak van het tikkie was. Voordat ik met Ingmar ging roetsen, ook nog even bij Germ langs gegaan. Daags ervoor had ik via de app met Bartel contact gehad. Ook hij weet veel van de roeifietstechniek en dacht dat het misschien aan speling in de revolverring lag. Bij Germ ging plotseling ook het licht branden. Hij wrikte aan de...
Recente reacties