De dood, hij achtervolgt me
Niet al te leuk, die vallende blaadjes. Maar als de dood om de hoek komt kijken, dan is het oppassen geblazen. Deze maand heb ik helaas opvallend veel met de dood te maken. Soms mooi, soms beroerd. Even uitleggen… Jubelend vertelde ik in september aan mijn vrienden: ‘Ik heb een betaalde baan!’ Het werk in de uitvaartbranche bleek een kort avontuur. Emotioneel had ik weinig moeite om met de dood om te gaan. Het goed rijden in de rouwwagen, was helaas de belemmering om de maand proeftijd verlengd te krijgen. Ongeveer gelijktijdig (wat is toeval) kreeg ik van Ingmar de film ‘Departures’ te leen. Eerder was ik al door Ed getipt om deze fantastische Japanse film te zien, die over een cellist gaat die z’n baan kwijtraakt. Ook hij...
Michaëlshof: een zinkend schip of een nieuw begin?
Deze aanhef gebruikte Maartje (bewoonster van de Michaëlshof) in haar noodkreet. Zaterdag was ik op ziekenbezoek bij eigenaar Michaël Schouwenaar van de Michaëlshof en hadden met het bestuur overleg over de onzekere toekomst van dit paradijsje op Wieringen. Het staat vast dat er een koper wordt gezocht van de Michaëlshof, het liefst een partij met overeenkomstige idealen als Michael en de stichting. Maar wat gebeurd er met de bewoners René, Maartje en Yoka en de tuinvrijwilligers en anderen bezoekers? Hopelijk wordt er een koper gevonden, die het prachtige plekje in ere houdt en met de bestaande mensen gaat samenwerken. De dag ervoor beleefde ik (zoals zo vaak) een heerlijke dag op de Michaëlshof. Het was de eerste vrijdag van de maand, dus themadag. Dit keer...
In wonderen blijf ik geloven
Achter elkaar ‘tweehonderd kilometer zwemmen’. Het zou een wonder zijn, maar het lukte Maarten van der Weijden net niet. Hij stapte uit het water na 163 kilometer zwemmen. Geloven alleen dwazen in wonderen? Het zwemavontuur van Maarten heeft het hele weekend in m’n hoofd gespookt. Zondagavond ploegde ik een uurtje door het Oude Veer om vier kilometer te zwemmen. Maarten zwom op dat moment bij Franeker het stuk ‘de hel van het Noorden’. Maandagochtend was ik ervan overtuigd dat hij uit de race was. Gelukkig, de nacht was hij goed doorgekomen, maar maandagmiddag moest hij na 163 kilometer zwemmen helaas opgeven….. Maar bestaan wonderen dan wel? Maarten haalde ieder geval 2,5 miljoen euro op voor het kankeronderzoek en dit geeft...
De Vobulisten waren op de Fraeylemaborg
De laatste week van die legendarische bloedhete zomer 2018 en dan gaan werken op een landgoed? Is die Cor ‘gekke-gerritje’ of helemaal dwaas geworden… Dwaas? Dat zou zomaar kunnen. Op het landgoed Fraylemaborg wemelde het toevallig van de Follies wat rare en nutteloze gebouwtjes zijn. Afgeleid van het Engelse woord folly wat dwaasheid betekent. Dus stapte ik in de bloedhitte op de roets en reed naar Slochteren, om me voor de derde keer nuttig te maken voor de stichting Vobula. In 2015 en 2016 hielp ik ook bij deze club van vrijwilligers (beide keren in Friesland: landgoed in IJsbrechtum en Nijeberkoop). Dat beviel me destijds prima, dus ging ik op herhaling. Vobula staat voor Vrijwillig Onderhoud BUitenplaatsen en LAndschappen. Met een clubje...
Tuintempel Michaëlshof: jongensdroom vordert gestaag
Vier jongens bezig houden met tropische temperaturen. Moeilijk? Niet als je de Michaëlshof kent. Kamperen, een leemhut bouwen, eten bij het kampvuur en afkoelen in het IJsselmeer. Dat wil toch elke Hollandse jongen? Het avontuur is een vervolg van de klus die in mei startte, zie mijn verslag ‘Over platte tenten en lemen hutten’. Sep, de kleinzoon van Michaël Schouwenaar (eigenaar van de Michaëlshof) had een droom om een tuinhuis te maken op de manier zoals dat vroeger ging. Dus zoveel mogelijk gebruik maken van de natuur. Bijvoorbeeld géén cement, maar leem dat bij de Michaëlshof wordt opgegraven. Verder ligt er altijd genoeg gratis bouwmateriaal: zoals boomstammen, bakstenen en afgedankte raamkozijnen. Het geraamte van de ‘tuintempel’...
Moeder Aarde heeft vreemde (maar mooie) kostgangers
Rare snuiters, ik kom ze regelmatig tegen. Wil je ze spotten? Een plek waar ze regelmatig gezien worden is De Michaëlshof. Deze week zet ik er eentje in het zonnetje: Malchior Kappelhof, hij was eventjes de ‘vreemde’ kostganger bij ons. Malchior woont met zijn Mharoeska net over de grens bij Coevorden en was jaren terug als eens op bezoek bij de Michaëlshof. Nu had de 62-jarige levensgenieter wat meer tijd en bleef twee nachtjes logeren op het natuur paradijsje op Wieringen. Met de woensdag-tuindag ontmoette ik hem. Hij stelt zich met een ontwapende lach voor. Hij had deze plek in een droom gezien. Vertelde het verhaal aan zijn zus Margreet die in Barsingerhorn woont en het herkende als de Michaëlshof. Ik zie dat Malchior z’n intrek heeft...
Recente reacties