‘Waar m’n tentje staat, daar ben ik’ staat op het laatste Facebook bericht van Ingmar. Sinds vorig jaar is hij weer professioneel levensgenieter en ben ik weer bij hem in de leer. Nog een paar dagen en zijn wandeltocht ‘The Hebridean way’ in Schotland zit erop. Voor het eerst zet hij z’n reisavonturen ook op Polar Steps.
In 2017 maakte Ingmar een zes-weekse roeifietstour naar Spanje. Meegenieten konden we via zijn social netwerk en ik maakte er een blog bericht over. ‘Het rusteloze leven van Ingmar’ was mijn kop van stukje. Ik kwam erop doordat ik net het levensverhaal van Jacob Roggeveen had gelezen (Naar het aards paradijs : het rusteloze leven van Jacob Roggeveen, ontdekker van Paaseiland 1659-1729). Ingmar kon mijn stukje waarderen. Hij reageerde: ‘Het woord rusteloos zal ik zelf niet zo snel gebruiken. Mag ik het ook dynamisch noemen of energiek? Maar het effect is toch dat je je uienschillen afpelt en aankomt bij je essentie, je kern. Daar waar je je fundamentele stilte ontdekt. In het centrum van de cycloon tref je altijd de stilte!’.
De eerste dag dat ik Ingmar ontmoette weet ik nog goed: 13 september 2008 het Europees Kampioenschap roeifietsen, waaraan hij voor het eerst meedeed. Talloze reisavonturen deden we samen. Zo was Ingmar een kanjer in het bedenken van nieuwe reisplannen. Ik heb nog een mailtje bewaard, gedateerd september 2011. Je was bezig met plannen voor 2012: ‘Rondje Engeland’. Er waren vijf keuzes 1: rondje John O’Groats. 2: rondje westkust Schotland naar de Hebriden. 3: Newcastle terug naar Zuid Engeland, boot naar Bretagne. 4: Via Schotland naar Ierland. 5: New Castle rondje Wales. We gingen uiteindelijk met Alco en Esther naar Arran, waarbij onze bepakking op de heenreis meeging in hun camper.
In 2019 kreeg ik van Ingmar een lift naar Schotland. De eerste week deden we een wandeltocht over Mull, waarna ik met de roeifiets nog 2 weken door Schotland trok. Het was voorlopig mijn laatste buitenlandse trektocht op de roeifiets. Op m’n blog maakte ik er een uitgebreid verslag.
Schotland blijf bij Ingmar een favoriete bestemming. In oktober 2023 liep hij nog ‘The Hadrians Wall Path’. Het liep niet helemaal lekker door een achilles blessure en gaat in de herkansing. Bij een koffieteut bij hem thuis bekijk ik zijn foto boek van deze reis.
Hij vertelt enthousiast over z’n reisplannen. Het duizelt me van z’n bestemmingen, waardoor het me ontgaat dat hij ook naar de Hebriden in Schotland gaat. Op Polar Steps doet hij verslag. Op 24 april lees ik dat hij in Oban zit en voor het eiland Barra de overtocht heeft geboekt. Ik reageer verwart op zijn bericht ‘Maar hoe zit het nou met de muur van Hadrianus?’ Pas nu realiseer ik me dat hij die tocht later doet en eerst nog eventjes wat anders doet…. Leuk schrijven en goede foto’s maken is aan Ingmar wel besteed. Voor degene die hem niet volgen hieronder een aantal berichten van hem:
Hoe leuk is het om een wandeltocht te maken op de Outer Hebrides? De Hebriden waren de afgelopen week de Seychellen van Schotland. Met zonovergoten stranden, baaien, moors, bogs, geschiedenis, en mensen onderweg die tijd hebben voor een praatje. Ik geniet hier ontzettend van de stilte en de natuur. Mijn tentje die ik mee heb geeft me vrijheid. Mijn voeten doen de rest. Het leven is mooi, en ik zal er de moeilijkste niet zijn.
Dinsdag 23 april: in Glasgow houden ze ook van standbeelden in het park…..hier moest ik nog even op zoek naar een gasblikje voor mijn kampeerbrander.
Woensdag 24 april: ik heb de tijd in Oban want de veerboot naar Barra vertrekt pas de volgende dag. Geen probleem hoor! Een heel erg leuk museum is er over de geschiedenis van de streek. Zo is er ooit in oorlogstijd een vliegbasis geweest in de baai met Catalina vliegtuigen die op water kunnen landen. Plus een alleraardigste “Folly” de McHaigs tower.Een folly is een onconventioneel gebouw dat nergens toe dient. Louter en alleen voor de sier. Niet te versmaden zijn de prawn en Crab-sandwiches in de haven. En ook de in wijn en knoflook gekookte mosselen zijn er te proeven bij de Local Shelfish Store. Morgen hoop ik echt met de Hebridean Way te starten. Vanmiddag zit ik de gehele middag op de veerboot naar Castlebay op Barra. Je moet er de tijd voor nemen om er te komen.
Vrijdag 26 april: met de veerboot naar Barra is al een bijzondere ervaring. Ik ben wel wat gewend naar de Waddeneilanden maar dit hier is geweldig. Je passeert diverse andere eilanden zoals Mull, Skye. Doordat de veerboot een omweg maakte via Lochboisdale, arriveerde ik pas laat in Castlebay op Barra. En daarna nog een uur lopen naar Borve waar ik vlak voor het donker werd mijn tentje plaatste. Dit landschap nodigt echt uit. Doe maar kalm aan jochie!
Zaterdag 27 april: ik dacht gewoon even een ommetje voor een paar eieren. Maar helaas! No eggs. In Castlebay ging ik nog even langs de Coop. En vandaar richting Vatersay. Niet helemaal tot aan het dorp maar tot aan de jetty. Dat is de Dam die Barra met Vatersay verbind. De terugweg te voet over Allt Chrysal en Beinn, was nog veel even een interesting scramble. Dat ben ik nog niet helemaal gewend merk ik. Onderweg terug zag ik dat de beschoeing van een beek bestond uit Sint Jacobsschelpen.
Zondag 28 april: vandaag was een echte topdag. In de ochtend nog wat regen maar het werd in de middag zonniger. Gewandeld vanaf Borve via Ardhmor naar de veerboot die me in 40 minuten overzet naar het eiland Eriskay. Je kijkt je ogen uit naar rotsen, zee en strandjes. Vanaf Eriskay loop je via een dam naar South Uist. En bij café Kilbride is een kampeerplek. Zodra de zon onder is wordt het gelijk flink koud. Dan maar hup de slaapzak in!
Woensdag 1 mei: de afgelopen twee dagen waren vooral nat en koud. De combi van regen en stevige wind uit NO zorgde voor een gevoelstemperatuur van 3 graden. Op een dag ben ik doorgelopen vanaf Kilbride naar Howmore een afstand van 30 km. Omdat pauzeren een koude bedoening was. En daar bij Howmore ben ik beland in een oergezellig hostel. Een typisch Thatched Cottage zoals je ze alleen op South Uist ziet en heerlijk op verhaal kunnen komen met andere wandelaars. Met een restje Famous Grouse, nootjes en sterke verhalen. Het rommelige dagje begon met de bus naar de Coop in Daliburgh voor de nodige boodschappen, trailfood en een bezoek aan het Kildonan-museum. Hier kan je meemaken hoe het leven was op South Uist in alle geuren en kleuren. Over de vlucht van Bonny Prince Charly Stuart via de eilanden na zijn nederlaag bij de slag van Culloden en de vertel- en zangcultuur in Gaelic.
Woensdag 1 mei: heerlijk laat op pad. Zo tegen half 11 als alle wandelaars al uit het hostel zijn vertrokken. Je komt her en der ruïnes tegen in Schotland. Van crofters, kapelletjes, maar ook uit de prehistorie fundamenten van zog. Roundhouses. Ik ben naar het oostelijke deel van South Uist gelopen. En heb mijn tentje ergens in het wild opgezet met uitzicht over Loch Sgiopiort. Zojuist kwam er ook even een zeehond langs om te kijken naar wat ik aan het doen ben. Ik weet niet meer wat ik gedaan heb mijn brander. In Glasgow had ik een gasblikje gekocht om op te koken maar ik mis de brander. Ik ben nu maar droge heidetwijgen gaan zoeken om op vuur te koken. Bomen vind je hier niet zo veel. Het is hier zo heel mooi stil.
Vrijdag 3 mei: in Garinish ben ik op de bus gestapt want ik zat bijna tegen de hongerklop aan. Het liep totaal niet en ik liep continu pepermuntjes te eten die ik nog wel had. Aangekomen bij de campsite in Liniclate gaf Dave de eigenaar mij een lift naar de Coop om voedsel in te slaan. Ik moet gewoon meer eten als ik loop. De dag erop heb ik stuk tussen Garinish en Liniclate nog eens dunnetjes lopend over gedaan. Heerlijk door de Moors gebanjerd, vogeltjes gekeken en daarbij werd het nog lekker weer ook. Bofkont! Vandaag Haggis gegeten en vreselijk lekkere gerookte zalm van hier uit de buurt. Scotch Eggs alvast voor de volgende dag ingeslagen. Dat is eigenlijk hetzelfde als wat wij gehaktbal kiekeboe noemen (van de eurokok). Het lopen op de Vibram 5-fingershoes gaat geweldig goed. Ze worden nat, je voeten ook maar zijn ook snel weer droog in de wind. Zonder sokken! Geen centje last van blaren want alle tenen hebben de ruimte en is er geen wrijving. Voetjes af en toe wel lekker insmeren met klovenzalf van de Etos. ’s Avonds bij de tent doe ik de skinners aan of helemaal niks. Wel uitkijken naar teken als over lang gras loopt, want ik heb er deze week al weer aardig wat weggehaald op mijn onderdanen.
Zaterdag 4 mei: De Hebriden zijn vandaag de Seychellen van Schotland. Zaterdag over het strand tijdens ebtijd.En er was tegelijkertijd een atletiekevenement. The Three Beaches half marathon. En wat me zo opvalt hier is dat iedereen de tijd neemt om een praatje met je te maken. Het helpt natuurlijk ook mee dat ik op 5-fingersshoes loop. Er wordt snel naar mijn voeten gekeken. Zo liep een man op het strand tegen het lijf, Tom Maclaughlin die hier in Balivannich van zijn pensionering geniet. Na een levenslang dienst te hebben gedaan in de British Army. Major Tom! In Balivannich deed ik boodschappen want de zondagen zijn stil hier. Echt nog ouderwetse zondagse rust met gesloten cafés en geen openbaar vervoer. Op weer een geweldige mooie kampeerplek bij Carinish op een heel kort gemaaid grasveld achter een paar campingpods vlakbij zee zette ik mijn tentje op. Op Moorcroft campsite is er een goed geoutilleerde camperskitchen met koekenpannen en broodrooster enz. De gezelligheid diende zich aan met twee Amsterdammers: Fred en Mirjam, met hun gehuurde camper. Deze dammers uit het onderwijs waren wijnliefhebbers. En al gauw deelden we elkaars verhalen onder het genot van een glas wijn tot in de late avond.
Zondag 5 mei: de ring of Grimsay wandelen is het idee van vandaag. Het is een eiland verbonden met een dam met North Uist. De zee was in de eb-stand en her en der zijn dingen te zien van het vissersbestaan in het verleden en heden. Helaas was het zondag en het café onderweg was dicht. Dus at ik mijn meegenomen tortillas met een tube smeerkaas. De term Slow kom je vaak tegen en vormt voor veel mensen op de Hebriden het levensmotto.
Maandag 6 mei: Vandaag een wandelroute gelopen vanaf Balivannich over de Ruaval, een heuvel, met goed uitzicht richting Skye maar ook als je heel goed kijkt naar St.Kilda in het westen. Dat is het meest afgelegen Schotse eiland ver weg in de oceaan. Hier hebben gedurende meer dan 2000 jaar mensen gewoond en aan het begin van de 20 ste eeuw is deze gemeenschap geëvacueerd. Met grote gevolgen want deze mensen waren vanwege hun geïsoleerde bestaan niet immuun tegen mazelen, rode hond etc. En daar stierven ze dan ook aan. En ik ben nog ook langs gegaan bij Ian MacRury van SalarSmokehouse vlakbij Uadar om er de groeten van Rene Peters uit Schoorl over te brengen. Rene levert al jaren verpakkingsmateriaal aan dit bedrijf. René is wandelaar in mijn trainingsgroep van av Nova te Warmenhuizen. Ze roken er allerlei soorten vis. Vanaf de Ruaval is heel goed te zien dat de ijstijd hier heel veel heeft achtergelaten in de vorm van meren en rotsen. Voor de kenners LewisianGneis graniet.Een van de alleroudste steensoorten. Het afdalen dat lukt je niet met droge voeten. Soms zak je tot je kuiten aan toe in de bogs. Je wordt hier echt een “bogtrodder” van een prutstamper. Maar daarna nog over het asfalt van de Dam tussen de eilanden met veel verkeer. Dat is niet lekker lopen. Geef mij die prut maar!
Dinsdag 7 mei: Door de moors met gamaschen aan passeer ik een oude stonecircle, maar er was niet veel meer van over. Alleeb de vage contouren en voor de rest een hele stapel stenen. Daarna door naar de Tuimpel na Trianaid. Een oude ruïne uit de 11e eeuw van een klooster. Hier is in de 16e eeuw ook een reformatie door het land gevlogen en dus, alles gesloopt! Hoe dat precies in elkaar zit moet ik thuis even bestuderen. Het heeft ook met de nederlaag van de Schotten te maken tegen de Engelsen bij de slag van Culloden. Wel werd het terrein gebruikt voor oorlogsgraven van de great war. Die van 14-18! Daar vlak bij schijnt ook de slag van Carinish te hebben plaats gevonden in 1601. Tussen twee Schotse clans. De ditch of blood stond met een bord aangegeven. Tja, van geschiedenis word je niet altijd blij. Tot slot beland ik bij de visrokerij van Margaret Rose van Hebridean Smokehouse in Clanach. Op aanraden van René Peters. De thermo bags die gekocht waren bij René lagen er netjes bij. Een pakje met op turf gerookte zalm gekocht en prompt kreeg ik een lift aangeboden van een meneer uit Stirling. Terug op de camping heb ik, omdat het mijn laatste avondmaal in Schotland was, een heerlijke risotto gemaakt met onvervalste lekkere black pudding uit Stornoway. Een mooi einde van een mooie dag!
Woensdag 8 mei: Om 6 uur in de ochtend opgestaan. Omdat ik de (school)bus van 8:15 wilde halen. Moest er ook nog een kwartiertje voor lopen. Maar …. Het is gelukt! Voor de rest stelt de terugreis niet veel voor. Vooral veel wachten op luchthavens. En door controles heen. Eerst die van Benbecula, daarna de koopgoot van Glasgow en tot slot het circus van Schiphol. En vooral niet vergeten dat je tegenwoordig geen kaas meer mag meenemen vanuit de UK. Maar wel vis! Raarrrr!
