Op een bankje achter een oud schuurtje aan het IJsselmeer, zitten twee mannen. Aan de andere kant van het bruggetje waarop ik sta, zit een man een zeil te repareren en doet uitleg. Wat is er met dit drietal zo dicht bij elkaar? Samen met Brigit ben ik op het ‘Maritiem Festival’ van het Zuiderzee buitenmuseum in Enkhuizen.
De zeilmaker is Rob Aland, de zangmaat van Brigit bij de ‘Roaring Fifties’, altijd in voor een gekkigheidje tijdens hun optredens. Van hem kregen we twee vrijkaartjes om zaterdag naar het buitenmuseum te gaan. Op het bankje zitten Piet Paree en André Visser, zij bezorgden mij een prachtige luisterervaring in dat oude schuurtje. Met het festival traden weer bekende maritieme folk groepen op waaronder ‘Stowaway’ uit Appingedam . Brigit kent de mannen Jan, Jaap en Willy al jaren. 
Zo gauw ze elkaar zien, raken ze niet uitgepraat over hun gezamenlijke passie zingen & muziekmaken en zo gauw ze de kans krijgen treden ze in het ‘wild’ op. Ook spreekt ze natuurlijk de muziekman van het museum Zegers Postma. Van Brigit, Jan en Zegers maak ik een foto, maar als het geteut me te gek wordt, trek ik m’n eigen plan en ga op muzikale ontdekkingsreis. 
Gerry Ffrench uit Liverpool is een onbekende folkzangeres met talent. Aan het dijkje bij de Markerhaven geniet ik van Act of Mutiny, maar de parel van het festival waren voor mij de zeemansverhalen van Piet en André. In februari 2016 hoorde ik Piet voor het eerst, toen hij samen met Frank Edam een verhaal vertelde over de ‘Gravers van het Noordzeekanaal’. Via deze link te lezen.
Nu vertelde Piet verhalen over de Zuiderzee. Ik kwam binnen toen hij midden in de sage zat van ‘Het vrouwtje van Stavoren’. Jammer net te laat, het publiek verliet het schuurtje en ik bleef achter met een andere man. Van Piet en André kregen we nu een soort privé voorstelling. Zo vertelde hij het ontroerende verhaal van een alleenstaande visserman: ‘….hij slaakte een diepe zucht en er viel een traan, was het van weemoed of verlangen…..?’. In de namiddag ging ik op herhaling, dit keer voor meer publiek. Piet startte weer met de prachtige sage ‘Het vrouwtje van Stavoren’. Een soort ‘Piggelmee’ sprookje met het moraal ‘Wees tevreden met wat je heb’. Gepassioneerd vetelde Piet over de hebzucht van het vrouwtje en wanneer het onweer losbarst in Stavoren schudden we op onze bankjes. Het publiek had ook een taak gekregen door verschillende lawaaimakers in gang te zetten, zie deze film: