Je ziet het op tv, leest het in de krant, maar hier in de Noordkop merken we eigenlijk niet veel van het vluchtelingenleed. Bij de Michaëlshof klus ik samen met een sympathieke Syriër, waardoor je van dichtbij merk hoe moeilijk het leven van een vluchteling is. Twee jaar terug hielp ik m’n dochter Marijke met de hereniging van een Syrisch gezin.
In mei 2015 kwam ik voor het eerst in aanraking met het vluchtingenleed. Mijn dochter Marijke had op haar vakantie in Jordanië een Syrische vrouw ontmoet, waarvan haar man naar Nederland was gevlucht. Ik assisteerde haar met de hereniging van het gezin. Met het ingezamelde geld, kochten we spullen bij de kringloopwinkel, waarmee we een huis hielpen inrichten.
Van het voorjaar meldde zich bij de Michaëlshof een Syrische man: Mohammed uit Damascus. Ik heb nu zo’n tien keer een dag met hem gewerkt, maar het contact gaat helaas nog erg moeizaam. De taal is de grootste barrière. Hoewel Mohammed al 2 jaar hier is, spreekt hij amper Nederlands. Hij is blij met ons gezelschap, trakteert ons op zijn bijzondere thee of ‘Turkse pizza’. Het werk buiten in de tuin, doet hem goed. Onze werkdruk is laag en regelmatig is-ie ‘gevlogen’. Dan belt hij met z’n vrienden of vrouw in Syrië. Wanneer je hem in het onbegrijpelijke Arabisch hoor praten, begrijp je hoe anders onze taal is.
Via-via kreeg ik het bericht van de ‘Syriëdag in Schagen’ in de Grote Kerk . Samen met Brigit, dochter Astrid en haar vriend Youri gingen we er zaterdag heen. Een initiatief van het Syriër comité, die iets terug wilde doen aan ons volk. Zo gaven ze informatie over het land, geschiedenis, politiek en natuurlijk de oorlog. Van de 24 miljoen bewoners, zijn er 10 miljoen op de vlucht geslagen. Gelukkig was er ook veel plezier te beleven, werd er muziek gespeeld, was er een dansvoorstelling en na afloop kon je je te buiten gaan aan lekkere hapjes. Heel gastvrij, maar ik voelde me daar wat ongemakkelijk bij. De middag werd bij elkaar gepraat door Peshmerge Morad een jongeman uit Aleppo die 5 jaar hier is en al perfect Nederlands praat. Vanuit het AZC Almere kwam hij in Oudesluis wonen. Hij vertelde over de cultuurverschillen en zijn bescheidenheid “Bij mijn buren kreeg ik drinken aangeboden. Ik zei nee dank u, maar eigenlijk had ik wel trek. In Syrië is het beleefd ‘nee te zeggen’, waarna je bij aandringen toch wat neemt”. Ontroerend was het moment toen de geluidsinstallatie het liet afweten. De tienjarige Suhad Munawar liet zich niet weerhouden haar woord te doen en sprak midden in de kerk op een stoel de mensen toe. Het leukste was tot het laatst bewaard: het optreden van de mannen dansgroep ‘De ster van Rojava’! Een mooie dag, dank jullie Syrische medemens! Wanneer je m’n avontuur van twee jaar geleden nog eens wil lezen, zie: