[update 4] Honderd keer doodgegaan, maar genoten!

De camping Les Busserolles kwam ik niet zomaar weg. Van eigenaar Wim kreeg ik ’s morgens nog een historische rondleiding. Zijn huis stamde uit 1920, maar de helft van de oude boerderij (nu zomerwoning) uit 15e eeuw en de andere helft uit de 12e eeuw. Ook liet hij me nog even de Romeinse weg zien, die nu een simpel bospad was geworden. Tjonge, wat heeft de Wim de boel mooi gerestaureerd! Na het afscheid vertrok ik om 8.30 uur voor, wat ik dacht, een makkelijk ritje. Toen m’n achterband lek raakte halverwege was er nog weinig aan het handje. De temperatuur en de afstand (110 km.) nekte me. Rond zessen, nog 30 km. te gaan ontdekte ik pas hoe moe ik was van die beklimmingen.

Bij een restaurantje dacht ik even bij te tanken: ‘Sorry, ik speak not French,  but can I eat and drink?’. Een foute binnenkomst. De chagrijnige eigenaar zei: No, not eat, we speak French’. Een colaatje kon er wel van af. Even later kwam z’n vrouw met de menukaart. ‘ Non merci’. Want plotseling waren die Franse woorden me te binnen geschoten. Eten zou ook teveel tijd roven, want ik wilde rond 20 uur bij Reinier aankomen. Dat lukte uiteindelijk, op m’n tandvlees.

 

Vrijdags zou een rustdag zijn,  maar ’s morgens kreeg ik de rekening van de uitputtingslag van donderdag: zonneblind in m’n rechteroog. Een paar paracetamols hielpen tegen de pijn, licht kon ik niet verdragen dus afgetaped en hopen op herstel.

In de loop van de dag kwamen de roeifietsters op het adres van Reinier en Esther, waarbij ‘zeerover Cor’, steeds z’n zielige verhaal mocht afsteken.

 

Gelukkig was zaterdag m’n rechteroog een stuk beter. Ik koos voor de korte tour (60 km.), samen met een aantal gast racefietsers. De enige roetser die de korte tour deed was de Fransman Jean Francoise. Door een blessure reef JF met 1 been. Hij moet oersterk zijn, want dat ging hem verbazingwekkend goed af. Het doel van de 100 en 60 km. tour was een bezoek aan Sander Hummelman die sinds 15 jaar zelfvoorzienend leeft. Kijk op z’n site (google z’n naam met Murat) en je zult verbaast zijn wat hij zoal doet!

 

 

 

Zondag was ik gelukkig weer helemaal hersteld. Reinier een 100 km. rit met een aantal zware beklimmingen uitgezet. Zelfs JF durfde het aan om met 1 been dit te rijden (hij krijgt een standbeeld). Door de hitte (het hele weekend was het tropisch warm) en zware beklimmingen, werd er door de tien roeifietsers heel veel energie gebruikt. Wat een mazzel met een schat van Esther die ons in de watten legde.

 

Maandag 11 uur was het moment van afscheid nemen. Alco en ik rijden in twee weken naar huis. Voor de eerste dag konden we onze bagage aan Bartel Lamers geven. In z’n busje ging hij in een week naar huis rijden en onze eerste stop-camping (Les Busserolles) kwam hem wel goed uit. Daardoor hadden wij een makkelijke 100 km.

 

Dinsdag kwam ik de ongenadige ‘man met de hamer’ tegen. Opnieuw was het weer smoorheet en Alco rijdt natuurlijk als een jonge god en Cor denkt dat-ie een bikkel is. Na 95 km. kwam ik als een lijk op de camping van Fours aan. Na het blikjesvoer lag ik elf uur voor pampus in m’n tent. ‘Beter letten op drinken en eten’, die les kreeg ik van Alco er ingepeperd, want ook woensdag was het drukkend heet. Na een rustig ritje langs het Canal du Mivernais, komen we na 70 km. op een camping in Corbigny, Na drie uitputtende dagen, eindelijk weer eens lekker geroetst.

 

Donderdag vervolgen we het Canal naar het Noorden, met de planning om een week later in Namen te zijn. Van Ingmar kreeg ik een berichtje: hij heeft wel zin ons tegemoet te rijden. Zal het er dan toch van komen dat we de brouwerij van Rochefort met z’n drieën gaan bezoeken…?