De opgang en ondergang van de TMG

Inmiddels is het bijna vijf jaar geleden dat ik boventallig werd verklaard bij mijn werkgever TMG. Gelukkig viel ik niet in het zwarte gat en kan ik mede dankzij de vertrekpremie aardig rondkomen. Maar na 35 jaar krantenwerk (waarvan 23 jaar bij TMG) denk ik nog wel eens aan mijn vorige leven. Eigenlijk was de aanleiding het krantenbericht van vorige week: ‘Telegraaf Media Groep kiest voor naam Mediahuis’. Is er nu echt een eind gekomen aan het bedrijf dat ooit schathemeltjerijk was?

Toen het voorbij was met veel geld verdienen aan dag- en weekbladen en alle digitale initiatieven geld bleven kosten, nam het Belgische bedrijf Mediahuis de TMG in 2017 over. De huis-aan-huisbladen poot (Holland Media Combinatie) had de TMG in 2017 overgedaan aan uitgeverij BDU. Dit bedrijf kon het na 2 jaar ook niet redden en ging in september dit jaar failliet. De enige uitgever die het in Noord-Holland nog redt met gratis weekbladen is Rodi Media, destijds onze grootste concurrent.

De laatste jaren van mijn werk als advertentieverkoper waren geen pretje. De ene reorganisatie volgde naar de andere. Echt mis ging het na de fusie in 2014 met het Noordhollands dagblad. We moesten ook hun manier van werken overnemen. Ze konden het mooi vertellen: ‘niet het product maar de klant stond centraal’. Via ‘klant-eigenaarschap’ kon m’n chef zien welke omzet ik boekte. ‘Werken conform klantenpiramide, begroten, forecasten, pipeline. Verkopen vanuit klantbehoefte, de voispaan. Cross mediale cases scoren. Denk om je weekritme en vergeet vooral niet je werkrapport elke week in te leveren’.

Ik raakte er aardig overspannen van en twijfelde voortdurend over mijn kunnen. Had ik de afgelopen twintig jaar dan zo verkeerd gewerkt? Toen ik januari 2015 hoorde van mijn boventalligheid, kwam dat bericht als een verlossing… Vervelende bijkomstigheid van het kwijtraken van je werk, is ook het missen van je dierbare collega’s. Met veel van hun had ik een uitstekende band.

’s Morgens voordat we begonnen samen een bakkie of vrijdagmiddag een afzakkertje. Vooral door de moeilijke laatste jaren werd de persoonlijke band sterker. Ik herinner me nog het afscheid van Rikwin van Zanten. Hij zag de teloorgang aankomen en vond gelukkig een betere baan. Hij kreeg als cadeau een speciale editie Schager Weekblad.

Of mijn speciale band met Harry Oud. De man van De Duinstreek (het beste weekblad dat zelfs abonnee’s had), die werd weggepromoveerd naar de Wieringer Courant en dacht: ‘mij krijgen ze niet gek…’.  Of mijn feestje in 2012 omdat ik twintig jaar bij de baas was. Ik mocht tien collega’s uitnodigen voor een etentje maar koos iets geks: ‘varen met onderweg een picknick’.

De beste tijd uit mijn roemruchte kranten carrière is mijn ‘Helderse tijd’. Ooit nam krantentijger Wilco van Wieringen het chefschap over van Max van den Kerkhof (die naar Rodi ging), waarna gouden tijden voor het Helders Weekblad uitbraken. Wilco wist als geen ander dat een goede werksfeer en werkresultaten hand in hand gaan.

Als ik echt terug duik in het verleden, dan denk ik aan de concurrentiestrijd tussen twee weekbladen uit Anna Paulowna: onze CTR (=Jaap Zwaag) en De Polderbode (= Nel Ruijgrok) van drukkerij van Ketel. In 1984 kwam het tot een fusie, mijn vader trad in dienst en ik ging zeven jaar verder als zelfstandig reklameburo (Buro Cor Zwaag). Financieel zouden dat de beste jaren zijn, waaruit ik nu altijd nog de vruchten van pluk.