In 2016 schreef ik een bericht over hoe het is om een zus als Rennie te hebben. Een bijzonder portret, die ik soms achter het behang wil plakken. Maar we hebben ’t ook goed met elkaar, vooral de ritjes met de duo-bike koester ik. Bij zorgpark Noorderhaven waren deze genotmomenten tussen broer en zus opgevallen. Reden dat ik gevraagd werd voor een interview op hun site in de rubriek ‘Bij de voordeur’.
Dinsdag zag ik het resultaat en het regende op Facebook van leuke reacties. Carla Smit PR dame bij Noorderhaven was de aanstichtster van dit nieuws bombardement. Toevallig kwam ik haar tegen en als oud-collega’s kletsen we altijd even gezellig over ons krantenverleden. Carla vertelde dat haar collega Wendy mensen zocht voor de rubriek ‘Bij de voordeur’. Nou, dat willen de Zwaagjes wel! Met Wendy volgde een plezierig telefonisch gesprek, waarbij ik over het wel en wee van mijn lieve, maar soms ook lastige zus heb verteld.
Fotograaf Koen kwam daarna helemaal vanuit het hoofdkantoor Ermelo langs om bij de voordeur van Rennie ons op de foto te zetten. Hieronder het verhaal dat Wendy heeft geschreven, dat ook op de site van ’s Heeren Loo staat:
Bij Rennie is eigenlijk alles té
“Mijn zus Rennie en ik zijn in een gelukkig gezin opgegroeid. Het was wel altijd erg druk, want onze ouders hadden een eigen supermarkt. Een echt ondernemersgezin. Rennie heeft tot haar zestiende thuis gewoond. Toen werd eigenlijk pas duidelijk wat er met haar aan de hand was. Voor die tijd werd het denk ik toch een beetje onderschat door mijn ouders. Ze zat wel op een speciale school omdat ze niet goed kon leren. Mijn ouders hebben tot die tijd altijd gedacht dat ze een moeilijk opvoedbaar kind was. Maar uit een aantal testen bleek dat ze het verstandelijk niveau van een achtjarig kind heeft. Rennie kan wel lezen en schrijven, maar heeft altijd op haar tenen moeten lopen en daardoor heeft ze een hele moeilijke jeugd gehad.
Rond haar zeventiende heeft ze een tijdje samengewoond met een vriendje. Die dacht, ik krijg het allemaal wel voor elkaar. Maar die relatie liep uiteindelijk toch stuk. Rennie ging terug naar onze ouders, maar thuis wonen ging ook niet meer. Tot haar twintigste heeft ze op verschillende plekken gewoond. Eigenlijk was ze overal ongelukkig. Totdat iemand een keer vroeg of we al bij Noorderhaven in Julianadorp hadden gekeken. Ze woont daar nu inmiddels al ruim dertig jaar op een groep. Zelf zou ze het liefst zelfstandig willen wonen, maar dat is wat te hoog gegrepen. Voor haar is het het allerbeste om op zo’n woongroep te wonen.
Vroeger vond ik Rennie maar vervelend en irritant. Ik had altijd last van haar en ze had vaak streken en verkeerde vrienden. Daarom ging ik haar maar uit de weg, vooral ook omdat ik me er geen raad mee wist. Heel lang hebben we minimaal contact gehad. Tot het moment dat ik voor mijn werk vaak in Julianadorp moest zijn. Dat is nu ongeveer vijftien jaar geleden. Elke vrijdag ging ik in het restaurant op het woonzorgpark samen met Rennie mijn broodje eten. Dat groeide uit tot vaste bezoekjes. Ondertussen hebben we een hele bijzondere band opgebouwd en ben ik ook haar bewindvoerder. Zij vindt mij nu de meest belangrijke persoon in haar leven. Dat gevoel is versterkt nadat onze ouders zijn overleden. Rennie kwam daar ieder weekend en zij verzorgden haar echt optimaal.
Rennie is een open en vriendelijk mens. Ze kan heel goed vertellen wat ze wel en niet wil en is ontzettend populair bij veel mensen. Wel wordt ze vaak overschat omdat je aan haar weinig ziet. Daardoor zeg je al snel dingen die te moeilijk zijn of die je beter niet kunt zeggen. En ze kan mensen tegen elkaar uitspelen. Zelf betrap ik mezelf er ook wel eens op dat ik haar overschat. Ook is ze erg creatief en houdt ervan om met mensen om te gaan. Ze heeft als wens om in het koffiehuis te werken zodat ze veel in contact is met anderen. Tegelijkertijd is ze een enorme sloddervos en ze is altijd dingen kwijt. Een echte chaoot die structuur van buitenaf nodig heeft. Volgens haar is ze qua sterrenbeeld een échte Schorpioen: ‘Moeilijke mensen, net als ik’, zegt ze altijd. Ze is verslavingsgevoelig en kent nagenoeg geen maat. Dus we moeten het roken en drinken een beetje in de gaten houden. Je kan het haar natuurlijk niet verbieden. Zelf ben ik voor gezond leven, maar bij Rennie is eigenlijk alles té.
Tochtjes op de duofiets
Een paar jaar geleden ben ik vervroegd met pensioen gegaan en had ik ineens meer tijd voor vrijwilligerswerk en dus ook voor Rennie. Voor mij is het belangrijk dat ik er voor mijn zus kan zijn. En ik vind het prettig om met haar om te gaan. Het is inmiddels een vaste traditie geworden dat ze mij iedere vrijdag belt om een afspraak te maken. Bijvoorbeeld om op zaterdag te gaan fietsen op de duofiets. Dat is ons vaste uitje geworden, want alleen een gesprekje voeren op haar kamer heb ik al snel gezien. We gaan er liever samen op uit. Het gekke is dat als je samen op de fiets zit, je eigenlijk niet eens hoeft te praten. En als je praat, dan gaat dat ook makkelijker als je in de buitenlucht bent. Er is genoeg om je heen te zien. Soms stoppen we onderweg voor een terrasje. Ook vindt ze het fantastisch om uit te waaien op het strand bij Julianadorp. In de zomer is het helemaal lekker toeven daar op een kleed. We genieten van de eenvoudige dingen, want het leven hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn.
Ondanks dat ik de bezoekjes heel fijn vind, is het ook belangrijk dat Rennie er niet te afhankelijk van is. Ze woont nu op een groep met een relatief laag niveau en soms zou ik willen dat ze wat meer aansluiting met haar medebewoners heeft. Ze zoekt vooral contact met de begeleiding en vrijwilligers. Rennie is een dame die heel graag praat en ze kan zichzelf goed uiten. Gelukkig heeft ze nog andere familieleden die ze regelmatig ziet. Ook bouwt ze haar eigen netwerkje op. Zoals met haar taxichauffeur Gerrit. Met hem heeft ze een vriendschappelijke band en ze gaat regelmatig bij hem op bezoek. Dat vind ik heel bijzonder.
Rennie is een echte levensgenieter en geniet enorm van feestjes en de feestdagen. Haar verjaardag viert ze twee keer: een keer op de groep en een keer bij mij thuis. Dan danst ze sowieso met een brede glimlach de polonaise door het huis. Ook van een weekendje weg kan ze enorm genieten. Liever niet met de groep, maar wel met mij of een vrijwilliger. Mijn vakantie met haar staat al een tijdje op de planning, maar door corona moesten we dat steeds verschuiven. Ze herinnert me er bijna iedere week wel aan en laat dan ook foldertjes zien van plekken waar ze samen naar toe wil. Soms verbaas ik me over de ideeën die ze naar voren brengt.”