Hoe vaak stoot deze ezel zich aan dezelfde steen?

Het leek zo’n heerlijke zondag te worden. Totdat ik m’n ligfiets in de schuur parkeerde. Ik klop op de zakken van m’n nieuwe broek. Portemonnee…. waar is dat kreng? Ook voel ik niks in m’n jas. Foute boel! Snel naar binnen en roep Brigit voor hulp. ‘Waar heb je ‘m voor het laatst gezien sukkel?’. Brigit kent mijn tekortkomingen als geen ander. Het is niet de eerste keer dat ik wat kwijt ben. Zal ik ooit leren van mijn slordige gedrag?

Tot het verliezen van m’n portemonnee, leek het zo’n mooie zondag te worden. De ochtend begon met een heerlijke duik in het Oude Veer. Al m’n zwemmaten waren bij het strandje aan de Boermansweg voor onze wekelijke zwem-dip. Het zonnetje scheen en er was geen zuchtje wind. Ik verkeer in een jolige stemming en leg onze lol op de foto vast.

Op Facebook plaats ik een bericht en het regent likes en reacties: ‘Geweldig gedaan bikkels’. Voor het eerst was de watertemperatuur onder de tien graden, maar na een minuut went die kou. Nog even een selfie maken luitjes. De kick en het goede gevoel, daar doe ik het voor!

Thuisgekomen ontploft onze groepsapp van de foto’s. Eerst die van mij, daarna nog die van vorige week toen Daniëlle ze maakte met haar GoPro. ‘Het filmpje houden jullie tegoed mannen’.

’s Middags had ik met mijn tuinvriend Wim een afspraak om in Schagen een mogelijke nieuwe oogstlocatie te bekijken. Een mooie gelegenheid om m’n nieuwe winterbroek voor het ligfietsen te testen. Ik ben behoorlijk in m’n nopjes met dat ding gekocht bij de Decathlon. Het is zo’n multi functionele outdoor broek met vier rits zakken, lekker warm en stretch. Aan de onderkant van m’n pijpen zit elastiek en een handig haakje voor aan je schoenen. Een topbroek!

De hospice in Schagen was ons afspreekpunt. Schoenen worden verwisselt voor laarzen, het MeerBomenNu hesje gaat aan en met de spade gaan Wim en ik op pad. De groenstrook blijkt een redelijke oogstlocatie te zijn en we besluiten dat we er op woensdag 29 november aan de slag gaan. ‘Nog trek in een bakkie Cor?’. Bij het afrekenen trekken we allebei onze portemonnee, maar Wim wil betalen. De portemonnee gaat weer in de broek, maar m’n rits blijft open (stomme ezel die ik ben….)

Het is gezellig kletsen met Wim en inmiddels is het gaan schemeren, m’n lampje ligt thuis dus opschieten. Net voor donker kom ik thuis zonder portemonnee. Verloren! Wat nu?

Als een haas terug naar de koffietent, maar helaas niks gevonden. Ook bij de hospice en bij de fiets-parkeerplek. Noppes. Naast zo’n zestig euro contant geld, zijn al m’n pasjes foetsie. M’n bankpas blokkeren lukt niet. Dan maar het saldo overboeken naar een andere rekening. Weer thuis krijg ik een belletje van dochter Frea: ‘Toevallig je pas verloren pap? Iemand stuurt mij een bericht’. Het bleek Tim te zijn uit Schagen. Vlakbij de spoorwegovergang had hij m’n portemonnee gevonden met alles er nog in. Oefff wat een geluk, hij is weer terug!

In november 2016 beleefde ik zo’n zelfde soort geintje op de ligfiets. Toen verloor ik m’n toptas met alles erin (dus naast portemonnee, ook mobiel etc.). Gelukkig trof ik toen ook een eerlijke vinder. Hopelijk blijft voorlopig de ellende om iets verliezen me bespaart en stoot deze ezel niet weer aan dezelfde steen….