Als doe-het-zelver heb ik bij Brigit een slechte naam. Zo’n prutser wordt nooit wat. Nou kan ik me natuurlijk onmogelijk meten met haar handvaardigheidskwaliteiten. Zij heeft er voor geleerd en ik heb nooit iets anders gedaan dan pennenlikken. Zo hebben we elkaar de afgelopen weken weer wat beter leren kennen tijdens onze klus: verbouwing huis in de Mijnlieffstraat.
Ons klushuis Mijnlieffstraat is van oorsprong mijn ouderlijk huis. Vijftig jaar geleden kwam ik er wonen en beleefde er m’n puberteit (altijd lastig). Nadat m’n zus Rennie het huis verliet, kreeg ik twee slaapkamers tot m’n beschikking. M’n werkplek was in het bijgebouwde kantoor, samen met Vader Jaap runde we de CTR. Zo beleefde ik heel wat uurtjes in dit huis, waar mijn ouders tot hun dood zijn blijven wonen. In plaats van het huis te verkopen, hebben we besloten het voorlopig te verhuren. In maart zijn de laatste huurders vertrokken en de nieuwe komen er 1 mei in. Een mooie gelegenheid om in de maand april het interieur flink op te knappen.
Dus helaas even niet genieten van het mooie lenteweer, want deze klus was belangrijker. In vier weken moesten wij amateurs deze opknapbeurt toch fixen? Met hulp van een handige buurman is de zolder inmiddels geïsoleerd met steenwol en gipsplaten. Er komt nog een nieuw dakraam en de achterdeur wordt vervangen. Wij namen de beneden verdieping te grazen. Dat bestond in de eerste week uit slopen, behang aftrekken en kozijnen schuren. Het oude behang zat er al ruim 20 jaar op. Muurvast, waarbij de onderste laag er alleen met een behangafstomer af te krijgen was. Hierna werd ons werk leuker: verven en behangen. Op de mindere beschadigde muren kwam glasvliesbehang. Prijzig maar ideaal spul, dat bijna naadloos werkt. Inmiddels zitten we in het eindstadium. Volgende week nog schoonmaken en de tuin op knappen.
Zo’n stevige klus is een prima relatietester, dat me doet denken aan tv programma’s als ‘Ik vertrek’ of ‘Help mijn man is klusser’. Gelukkig zijn we een goed team. Brigit is van het precieze werk, perfect maar het duurt wat langer. Zelf kijk ik niet zo krap, doe soms dingen zonder goed na te denken. Zo kan ik razendsnel een klusje opknappen waarbij het resultaat wat tegenvalt. Bijvoorbeeld gisteren: een wandje behangen in de slaapkamer. Er was nog net genoeg stijfsel voor twee banen. ‘Die plak ik er wel even op’. Even later komt Brigit. ‘Niet netjes Cor, ik zie naden’. Ze trok de beide banen er direct vanaf. ‘Ze plakken niet, want er ziet afwasbaar behang onder’. Tsja, zo maakt de beunhaas weleens een foutje…..
Zaterdag neem ik met Rennie een kijkje in het huis. Ze is er na het overlijden van mam, 4 jaar geleden, er niet meer geweest. ‘Kijk, dit was m’n slaapkamer en hier stond m’n bed’, de mooie herinneringen borrelen bij haar naar boven. Beneden bij de behangtafel nemen we samen een bakkie en proosten op het huis.
Toevallig kwam ik nog een oude luchtfoto tegen van de Mijnlieffstraat (toen hete het nog Raadhuisstraat). Het was nog geen doodlopende weg, maar eindigde op de Lagedijk. Het moet begin jaren zestig zijn, de Sportlaan en nieuwbouw waren er nog niet. De drukke liep vlak langs het Oude Veer met een strook van huizen. Toen het tunneltje onder de Lagedijk werd aangelegd, werden alle huizen langs het Oude Veer gesloopt.