Enkele reis Zuid-Frankrijk-Nederland

Wat gaan we doen op vakantie 2011? Ingmar wilde weer meedoen met de 24-uurs van ‘Plateau de Albion’ (in Zuid Frankrijk bij de Mont Ventoux). Dennis Vermeij was in 2010 zijn teamgenoot, dit jaar wilde ik deze uitdaging aangaan. Maar als je dan toch zover weg bent, combineer je dat met een fietsvakantie: we fietsen weer terug naar Nederland. Alco hoorde van onze plannen, hij deed niet mee aan de 24-uurs (ging liever zelf de Mont Ventoux beklimmen), wel ging hij met ons terug naar huis We fietsen alle drie op een roeifiets (Alco carbon), elke dag kamperen we en nemen onze tent, etc. op de fiets mee.

Hoe we begonnen

Cor: reed met Gerard Arends en zijn zwager Gerard Beukers in een campertje mee. Beukers ging de 100 cols tochten vervolgen, Arends deed de tijdwaarneming bij de 24-uurs en ging daarna zijn zwager begeleiden.

Ingmar: boekte via Cycle-tours. Ging al vrijdag 8 juli weg en kon een week voorafgaande de race/terugtocht lekker onspannen.

Alco: pakte zijn roets in een fietsdoos en ging met de trein. Doordat de Franse Spoorwegen de fietsdoos per abuis in Parijs liet staan, kon Alco in Avignon aangekomen weer terug naar Parijs voor zijn roeifiets.

Aankomst in Frankrijk

Aan de voet van de Mont Ventoux (Bédoin) is de eerste campingplaats. Ik bel Ingmar die in St. Christol is. We spreken af elkaar tegemoet te rijden. In Sault, dat halverwege ligt zien we elkaar en drinken samen op een terras een kop koffie. Omdat Gerard met de camper ook naar St.Christol rijdt, kan m’n bepakking met hem mee. Toch kost me het eerste ritje van 3 uur veel energie. Een paar pittige klimmetjes en het is flink warm. M’n roets loopt nog niet helemaal lekker en ik moet het elastiek al vervangen. Eind van de middag zijn we op de camping van St.Christol, waar beide Gerards een verrukkelijke maaltijd voor ons bereiden.

De 24 uur van Albion

Ingmar en ik zijn de enige roetsers. Het merendeel zijn lage ligfietsers, een paar steppers en één racefiets team.  Ingmar start de race. Na 2 uur neem ik het van hem over. Dit afwissellende ritme houden we tot ’s avonds 10 uur vol, waarna Ingmar 4 uur achterelkaar rijdt. Om 2 uur ’s nachts is het mijn beurt om tot 6 uur ’s ochtends te rijden. Een bijzondere ervaring om in het donker te fietsen en de zon op te zien komen. Het parcours van bijna vier kilometer is geheel afgezet en slingert van lager naar een hoger traject. Uiteindelijk rij ik 51 en Ingmar 59 rondjes. Bij de prijsuitreiking krijgen we omdat we het enige roeifietsteam zijn, een extra shirt als prijs. We pakken de tenten etc. in de fietstassen, krijgen nog een maaltijd aangeboden en vertrekken terug naar de camping in St.Christol. Intussen is het flink gaan regenen en schuilen even in een koffietentje.

De terugtocht

Alco is inmiddels op de camping aangekomen en verteld over zijn beklimming naar de Mont Ventoux. We voelen ons alle drie goed en vertrekken maandags voor terugtocht. De sportlijven zijn goed hersteld van de inspanningen. Ik maak me wel zorgen over mogelijke blessures. M’n knieschijf tape ik uit voorzorg in. M’n rug moet nog wennen aan de harde ondergrond/dunne slaapmatje en voelt stijf aan. Na een paar dagen went het lijf aan de ontberingen en voel geen centje pijn.

Dagelijkse etappes

We houden ons meestal aan het volgende ritueel: ’s Morgens om 8 uur opstaan. Lekker rustig en uitgebreid ontbijt met sterke koffie toe. Tussen half 10 en half 11 vertrekken we en rijden tot ’s avonds 6 tot 8 uur. Meestal ongeveer 120 kilometer op de teller met uitgebreide tussenpauzes: of bij de plaatselijke bakker/supermarkt, waarbij een gedeelte van de inkopen direct genuttigd worden. Of we stopten in een dorpje  om bij te komen/eten te nuttigen waarbij we soms de gasbrander pakten om soep/koffie te maken.

Het weer

In het begin moesten we tegen de zon flink smeren, later nam de bewolking toe. Soms reden over nat asfalt, dan was de bui net geweest. Af en toe kregen we klein buitje over ons heen, vaak niet de moeite om een regenjas aan te trekken.De meeste regen viel ’s nachts, waardoor we nooit een droge tent konden opruimen. Een enkele keer reden we in lange broek (vooral bij de afdalingen kan het fris zijn). Onze kleding/handdoeken waren moeilijk droog te krijgen. De beste oplossing hiervoor: trek je natte broek/shirt aan en fiets ‘m droog!

De route Ingmar kocht het boekje: ‘De groene fietsroute van Middellandse zee naar Maastricht’. Zonder deze route hadden we die mooie landweggetjes niet ontdekt en waren we vaker fout gereden. Ingmar en Alco bemoeide zich meestal met de route, terwijl ik de achterhoede in de gaten hield. Af en toe nam ik het kopwerk over, waardoor we prompt (of meestal alleen ik) een foute afslag namen. Meestal wist Ingmar (ondanks de slechte bewegwijzering) de juiste route te vinden. Uitgezonderd die ene keer dat we een stad in reden en via dezelfde weg de stad weer uitreden. Pa na ongeveer 7 kilometer ontdekte we, dat we weer op weg naar het zuiden waren…..

Mooiste & handigste camping.

Op een dag waarbij vaak in de regen reden, kregen we als beloning een handige camping waarbij de natte kleren onder een afdak konden hangen. Hierbij was ook een royale picknicktafel, waar we droog konden koken. Dat deden we dan ook uitgebreid inclusief de dagelijks liter wijn die we naar binnen klokten. Verder klonk regelmatig ‘We zullen doorgaan…. van Ramses Shaffy’ uit mijn mobiel. Op deze camping hebben we nog geholpen een camper te duwen (vastgelopen op nat grasveld) De mooiste camping troffen we in de Jura. Een boerencamping, op een heuvel gelegen met prachtig uitzicht. Bij de receptie kopen we eieren en lekkere abrikozensap.

‘s Avonds ritueel

Na een hele dag fietsen/indrukken opdoen verlopen de avonden rustig. We zitten vaak pas om negen uur aan het avondeten. Een wandeltochtje beperkt zich tot een rondje naar het washok. Jammer want de omgeving van de camping is vaak de moeite waard, maar de energie ontbreekt me dit te ontdekken. Voor elf uur liggen we vaak al gestrekt in onze tenten. Voor het slapen gaan bel ik even met Brigitte die onze route volgt, daarna even de MP-3 speler aan en luisteren naar de betere muziek en krijgen de benen tenslotte een lik ‘Kampong Manis’.

Natste/gevaarlijkste rit

Toen we Frankrijk door waren, kozen we om via Duitsland/Eifel te rijden. Via de Moesel was het traject plat, waarbij we wel erg veel 60-plussers tegenkwamen. Daarna volgden nog een paar pittige heuvels. Toen we tegen zessen in Gemünd aankwamen, volgde nog een pittige beklimming. Net boven aangekomen een heftige regenbui. Door het  water slipte m’n remmen door en moest ik met m’n voeten remmen. Eigenlijk bloedlink, maar we hebben ’t overleefd.

Pech

Alco en Ingmar hadden vaak problemen met hun bergsnek. De aandrijfkabel liep er af, wat nogal wat tijd kostte. Vooral later op de reis toen het meer regende kwam, hadden zij hier last van. Ik was de enige met een lekke band (die na het plakken opnieuw lek ging). Oorzaak was velglint dat niet goed in de velg geplakt was. Waarschijnlijk is daarna m’n voorwiel niet goed vast gezet (of de snelspanner is los getrild) Op de laatste rit door de Eifel (120 km. van Roermond), reed ik bij Nideggen over een hobbel in de weg en stuiterde m’n voorwiel eruit. Gevolg: valpartij met een schaafwond en een kromme voorvelg. Doorrijden was onmogelijk. Op Alco’s idee, de roeifiets als ‘kruiwagen’ ingericht. Met al m’n spullen erop, de boegspriet als hefboom en lopende naar de trein. Na slechts 2 kilometer lopen, op de trein en 5 uur ben ik in Helmond.

In de fietsenstalling zet ik de kruiwagen/bagage met de bus naar Beek en Donk en uur later zit ik in m’n auto met kapotte roeifiets en ga op weg naar huis. Alco en Ingmar zijn tot aan Roermond gefietst en hebben vanuit hier de trein gepakt.

Totaal gereden kilometers door Cor: 1535!

Roeifietsvakantie van Cor Zwaag, met Ingmar Zondervan en Alco Looije (op 14 t/m 28 juli 2011)