Categorieën
Kanoën Reisverslag

Hunze kanoparadijs in Drenthe

Wat gaan we doen zomer 2014…. Nou, eerst op de roeifiets een trektocht maken door Nederland, dan met Brigitte vijf dagen kamperen in Groningen en dan met Ingmar een kano trektocht maken. Waar zal ik beginnen. Het lekkerste bewaar je voor het laatst…. maar Cor begint lekker bij het toetje!

De vakantie zat er bijna op toen Ingmar een sms stuurt ‘ik ben van plan de Hunze te gaan pakken komend weekend vanaf Gieterveen. Interesse’. Ik krijg het sms’en eindelijk door, dus ik stuur een sms terug> ‘prima idee, vrijdag foetsie, we bellen nog, Cor de levensgenieter’. Direct antwoord Ingmar> ‘Hej Cor de levensgenieter, pik je morgenavond op rond 19.00 uur’. Ik besluit> ‘Guiness en Cor staan klaar tot dan’.

Intussen pak ik de kano bijbelKanoparadijs Nederland’, lees wat me te wachten staat. De Hunze eindigt in het Zuidlaardermeer, Berend Botje ging er ooit heen, de weg was recht, de weg was krom, nooit kwam Berend Botje weerom…  Dat allemaal prachtig beschreven door Frank van Zwol en Jolanda Linschooten. Wij gaan opnieuw een tocht uit ’t boek ervaren.

Vrijdagavond 20.00 uur Ingmar met een brede glimlach stapt binnen. De camping uit de bijbel, die bij Gieterveen, De Driesprong, is aan het verbouwen en laat geen kampeerders toe. Jammer, daarna even  snel op internet gekeken er moet nog een camping zijn, de Hunzepleisterplaats bij Spijkerboor. We gaan er op de gok naar toe. Om 22.00 uur komen we aan. Elly van de Hunzepleisterplaats vertelt ons dat ze alleen nog B&B runt, maar wij aardige snuiters, mogen als uitzondering in de tuin kamperen. Ik zet m’n tentje op, Ingmar plaatst z’n hangmat tussen de fruitbomen. Hij is direct een bezienswaardigheid. De B&B is bevolkt met een aantal motorrijders die het niet erg vinden dat wij er staan. Bij de picknickbank slaan we 2 liter flessen Chouffe naar binnen, dat beloofd een mooi weekend te worden…

Zaterdagochtend varen we met een volgepakte canadees naar het noorden. Volgens het kaartje moet er direct een meander van de Hunze zijn. Dat was even zoeken, een dicht begroeid watertje bracht ons op de juiste route. Al slingerend gaat de oude Hunze door het Drentse landschap. Niet de kortste weg naar het Zuidlaardermeer, maar wel de mooiste. En we hebben tijd zat, de dag is net begonnen. We zijn de meander nog maar net uit of er dient aan de rechterkant van de gekanaliseerde Hunze een meander aan. Hup, ook die nemen we te grazen. Geen wegverkeer te bekennen, alleen maar de vogels en vissen houden ons gezelschap. Uiteindelijk eindigt de Hunze bij het Zuidlaardermeer. Ik herinner me nog de zwemtocht van een paar jaar geleden, waarbij ik het meer van zuid naar noord overzwom. We gaan het meer dit keer niet zien. Donkere wolken voorspellen slecht weer, dus kiezen we beschutting naar rustiger water. Wanneer we ’t keerpunt bereiken om via de vaart ‘Leiding 2′ weer zuidwaarts te varen, rusten we even. De canadees wordt verplaatst en de Leiding ingetild en we vervolgen onze tocht. Met het windje in de rug peddelen we terug.

Wanneer we een bordje kanoverhuur Breeland zien,gaan we hier een kijkje nemen. ’t Is inmiddels 16.00 uur, dus informeren we bij Breeland naar kampeermogelijkheden in de buurt en nemen een bakkie koffie en een Drentse traktatie. Genietend en lekker binnen zittend, is het buiten gaan stortregenen. Da’s een mooie timing! We krijgen terplekke twee campingadressen, bij Breeland of even verderop waren mogelijkheden. Aardig, maar we gaan er van uit dat er vast ook plekjes in het wild te vinden zijn….  We verlaten de Leiding, tillen de Canadees weer in de Hunze en varen verdere zuidwaarts. Wanneer weer een mooie meander bevaren, zien we een koe dood in de wei liggen. Bij een oud gemaaltje, dat nu diende als uitkijktoren, zien we de boer naar z’n akker snellen. Wanneer we trek krijgen, besluiten we een plek te zoeken om ons bivak op te slaan. Niet zo eenvoudig, want Ingmar heeft minstens 2 bomen voor z’n hangmat nodig. Bij een bosje, ziet Ingmar een bank op een dijkje, terwijl 3 meter lager een paal van een hek staat. Jawel, twee sterke punten, bijna ideaal voor de hangmat.

Bijna, want door dat dijkje, ligt de mat niet helemaal horizontaal.We hebben weinig tijd om te treuzelen, want het slechte weer nadert. M’n MSR tentje plaats ik veilig naast de bank, met een extra scheerlijn, uit voorzorg voor het dreigende onweer. Boven de hangmat van Ingmar wordt de tarp geplaatst. Die staat nog maar net, als het onweer losbarst. In de schuining van het dijkje schuilen we onder de tarp en we verdelen de taken van de voedselvoorziening. Ik zorg voor het betere bier, Ingmar neemt een greep uit zijn onuitputtelijke voorraad globetrotter voedsel. We overleven het onweer en na regen komt zonneschijn.

De laatste fles bier, ooit geschonken door Ingmar’s vader Gerard, wordt met respect soldaat gemaakt. We zien de zon langzaam ondergaan en het kleurenspel van luchten wordt digitaal vastgelegd. Het is leven is mooi en wij zijn de moeilijkste niet, is een uitspraak van roeifietser Dennis Vermeij, waar wij ons helemaal in kunnen vinden… De nacht verloopt rustig, hoewel Ingmar door zijn vijfenveertig graden ligging nogal vaak z’n hangmat uit dreigde te glijden…. Zondagochtend is het prachtig weer, we nemen een stevig ontbijt en vertrekken van ons geweldige illegale stekkie,  verder zuidwaarts.

Er was ons al gewaarschuwd dat de meanders richting Gieterveen, door de vistrapjes moeilijk te bevaren zijn. In dit gedeelte is de Hunze op z’n mooist. We varen stroomopwaarts en moeten zo’n tien stroomversnellingen bedwingen. Meestal ging dat goed, net voordat de boot de stenen zou raken, stapte ik in het water en trok ‘m over het stuwtje. Tot die keer, dat het water wel erg hard stroomde, bij het in het water springen, was plotseling m’n peddel verdwenen. Nergens meer te vinden en geen reserve peddel in de boot, stevige stress! Even later vinden we de peddel tien meter stroomafwaarts in het riet. Oef, beter opletten Cor, vasthouden die peddel!

Nog een uurtje genieten we van dit mooiste gedeelte van de Hunze. Tijd voor een soepje, broodje, etc, dus meren we bij een beschut bosje. Dit is het verste punt waar we komen, maar er is ook een tijd van gaan. Terug dus, nu stroomafwaarts. Ik hoef de boot niet meer te verlaten, Ingmar stuurt met durf en behendigheid over de vistrapjes. Deze vaarkennis komt vast van de cursus van Franks van Zwol opgedaan in de Belgische Ardennen.  Hoewel er geen zuchtje wind staat is het zachtjes gaan regenen. Zo varen we een uurtje in regen, na genietend van ons kano avontuur en komen rond 16.00 uur terug op de Hunzepleisterplaats. Elly van de B&B begroet ons trakteert ons op koffie en zij is de eerste die onze avonturen mag horen…..

 

 

 

 

 

 

 

 

Één reactie op “Hunze kanoparadijs in Drenthe”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *