Is 1 april voor Afsluitdijkfietsers een feest- of een rouwdag? Drie jaar kan je er dan niet meer met de fiets over heen. In plaats daarvan rijdt elke uur een bus, die je er met je fiets elk uur gratis naar de overkant brengt. Goed of slecht fietsnieuws?
Tsja, die 32 kilometer dijk is niet echt het leukste traject om te fietsen. Doodsaai en het voortrazende verkeer is ook niet prettig. De Afsluitdijk reed ik vaak op de lig- of roeifiets. Net terugkomend of startend van een vakantie-trektocht. Of hij zat in het ‘Rondje IJsselmeer’ op de roeifiets. In m’n fanatieke sportperiode, reed ik ‘m soms ook als tijdrit ‘Den Oever-Breezanddijk’ vice versa. Lekker makkelijk te organiseren, met weinig verkeersregelaars….
Zondag 31 maart pakte ik de kans om ‘m voorlopig als laatste keer te roetsen. Via Facebook was een oproep gedaan en dan kan het nog wel eens druk en gezellig worden. Het liep bij mij letterlijk een tikkie uit de hand….
Het weer was gunstig: zonnig met windkracht vier uit het noorden. Dus heen tegen, terug voor de wind. Net als ik Anna Paulowna verlaat, haalt een racefietser me in. Tot Wieringen profiteer ik van z’n zog. Normaal is er richting Afsluitdijk weinig fietsverkeer, maar vandaag is dat anders. Zeker zo’n 500 racefietsers kom ik tegen. Af en toe hoor ik een brul van iemand die mij herkend: ‘Hé Cor’.
Er zijn echter maar weinig fietsers die mij inhalen. Op de Afsluitdijk aangekomen rij ik de eerste kilometers nog alleen. Na het punt Monument haal ik een racefietser in, die mij op 50 meter blijft volgen. Het wedstrijdvuur begint op te laaien. Na zo’n 5 kilometer word ik ingehaald door drie racefietsers. Ik pik aan en tot Breezanddijk rijden we kop-over-kop. Bij de dijk beklimming denken de drie mij te lossen (klimmen is altijd lastig op de roets). Maar bij de afdaling pak ik de boefjes terug. ‘Ik zal ze leren’, dus: ‘Erop en erover’. Kilometers lang rij ik weer alleen. Vijf kilometer voor Kornwerderzand word ik ingehaald door een groot peloton. Achterin deze bus, kom ik weer op adem, maar het vuur was nog niet gedoofd. Brutaal passeer ik even later het complete peloton. ‘Zo even schudden aan de boom’. Tot Kornwerderzand blijf ik op kop sleuren. Ik zat weer helemaal met m’n hoofd in de 80 kilometer van het EK roeifietsen. Als we het viaduct overgaan naar het IJsselmeer, is het peloton uiteengeslagen. De laatste kilometer rijden we in kleine groepjes naar het wegrestaurant van Zürich.
Hier mocht ik even uitpuffen, want 50 kilometer tegenwind buffelen, in ruim twee uur is voor een ouwe man een pittige opgave. Terugrijdend werd gelukkig een makkie: alles windje in de rug. Halverwege passeer ik een wandelgroep van zo’n dertig jolige meiden, die mij nafluiten… Logisch zij willen natuurlijk ook een roeifiets!
Naast zo’n honderden bukkers (race- en tourfietsers) ben ik verder tegengekomen: zo’n 50 wandelaars, 1 elliptigo (loopfiets), zo’n 10 steppers, 1 ligfiets en 2 velomobiels. Thuisgekomen zag ik de schade van het bikkelen: een beste bloedblaar op m’n pinkvinger. Tsja, die handen mogen wel weer wat eelt krijgen, wil ik dit soort geintjes vaker doen….