In de biep van St.Anthonis lees ik de Gelderlander met interview van geluksprofessor Ap Dijksterhuis dat over het geluk van reizen gaat. In plaats van heimwee schijnt Ap last te hebben van wegwee. Zou dat ook mijn reislust verklaren?
Donderdag zit ik uit te puffen in het gastvrije Brabantse land, terwijl Ingmar de laatste etappe loopt. Al m’n bijna nooit gebruikte loopspieren voel ik, maar klagen…. Nee, dat doe ik niet, hooguit dat ik wat aan m’n wegwee moet laten doen. Zou het besmettelijk zijn?
In november kwam mijn reisvriend Ingmar met het ‘Pieterpadplannetje’ waarop ik maar wat graag op inging. “Als ik niet reis word ik opstandig en nukkig”. Ik herken wat Dijksterhuis zegt, dus werd maandag de roeifiets gepakt met kampeerspullen.
Stukken van het Pieterpad lopen kan op veel manieren. Het leukste is met overnachting en dan meerdere etappes aan elkaar breien met als slaapadres je tent.
Sinds ik het winterkamperen heb ontdekt en een goeie slaapzak heb, is de kou geen beletsel meer. We kiezen daarom om de tipi tent op natuurcamping De Vlagberg in St.Anthonis te zetten. Rustig gelegen in het bos, waaruit onze uitvalbasis is.
Onze beide fietsen (lig- en roeifiets) gaan op het dak van de auto mee, zodat we niet afhankelijk zijn van openbaar vervoer.
We hebben mazzel met het weer; lekker koud winterweer. Eerst mistig, maar als eenmaal de zon doorbreekt kan het grote genieten beginnen. Volgens mij lopen we door één van de mooiste stukjes van het Pieterpad op de grens van Brabant en Limburg. Het pad is meestal onverhard en loopt langs beekjes en bossen, waarbij we steeds zicht houden over de Maas.
Dinsdag beschouwt Ingmar als een opwarmertje: Afferden naar Geijsteren krap 20 kilometer. Voor hem een makkie, maar net te doen voor mij. Woensdag komt het échte loopwerk: 25 kilometer van Geijsteren naar Grubbenvorst. Het mooie weer en prachtige omgeving doen mijn stramme lijf vergeten. Bijna bij de finish zien we het landhuis Kaldenbroek met een uitnodigend bordje ‘koffie en gebak’. Dat feest gaat niet door, als ik ga zitten kom ik nooit meer overeind. Bovendien moeten we doorstappen om voor donker in Grubbenvorst te komen, want daarna volgt nog een uurtje fietsen. Bikkel Ingmar loopt de laatste dag nog een klein stukje van het Pieterpad naar Venlo.
Ik verkies liever om lekker de ‘luie aap’ uit te hangen. Dus lanterfanten bij het houtkacheltje in de tipi en daarna er achter te komen waarom reizen me gelukkig maakt (met dank aan Ap Dijksterhuis):
,,Het grote voordeel van reizen is dat je onderweg vooral in het heden leeft. Je maakt zo veel mee dat je niet bezig bent met het verleden of de toekomst. Er is geen tijd om te piekeren en dat is verfrissend. De wereld zit vol prachtige dingen waarover je je kunt verwonderen. Verwondering maakt je blij en alert, je wordt er creatiever van en je doet nieuwe inzichten en inspiratie op. En nog wat: doordat je zoveel nieuwe indrukken krijgt, lijkt een dag een week. Daardoor verleng je gevoelsmatig je leven.”