Schaatspret met hindernissen

Strompelend als ’n ouwe man kom ik maandagochtend m’n bed uit. Voor dat schaatsen moet je wat over hebben….. Dit jaar kregen we drie dagen de kans om op natuurijs te schaatsen. Vrijdag reed ik in Giethorn en kwam te vallen op het ijs en moest de dag erop op de blaren zitten. Gelukkig, de blessure viel mee, zondag kon ik op ons Oude Veer nog een dag genieten van de schaatspret.

Met mijn sportvriend Theo van Graven had ik donderdag app contact: ‘En Cor, schaatsen geslepen en tas gepakt…..? Morgen ga ik naar Giethoorn, ga je mee?’. Jaáááh, geweldig Theo! Eind februari 2018 schreef ik een bericht over mijn laatste schaatsavontuur. Toen ging ik op m’n ligfiets naar een B&B in Kalenberg en beleefde een aantal prachtige dagen met neef Gerard Nielen. Het kanogebied de Weerribben en de Wieden is ‘het Venetië van het noorden’ en het mooiste gebied van Nederland om te schaatsen.

We starten in Wanneperveen. Bij de afslag naar het dorp is vanwege corona een bord geplaatst ‘verboden parkeren voor schaatsers, wegsleepregeling’. Het blijkt mee te vallen met de drukte, de auto wordt neergezet en we lopen naar het ijs. Met een waterkaart denk ik te weten waar we zitten, maar m’n oriëntatie gevoel is belabberd. Als ik denk dat we op het Giethoornse meer zitten blijkt dit de Bovenwijde te heten.

Naar het noorden ligt de Weerribben en wie zien watertje dat die kant op gaat. We moeten klûnen en gaat gelijk mis. De rietoever was niet bevroren, wat Theo natte sokken en broek bezorgde. Dan maar naar het zuiden over het meer naar de Belterwijde (de Wieden).

We schaatsen een rondje Bovenwijde, maar als het ijs is slechter, we steken het meer over. Hier gaat het bij mij mis, val achterover en maak een stuiter op m’n heup. Het zou de rest van m’n tocht een pijnlijke heup opleveren. Normaal kan ik Theo makkelijk bijhouden, nu werd het tanden op elkaar krabbelen.

Van warme chocolademelk kom ik een beetje bij. Klûnen bij Beltschutsloot brengt ons op de Belterwijde. Het ijs is wisselend, soms lekker maar beroerde stukken. Met windje in de rug is het doen. Opnieuw klûnen over een drukke weg om op de andere Belterwijde te komen.

Als toetje nog een rondje door het mooie natuurgebied en rietlanden. De terugtocht is van ander kaliber. De koude oostenwind tegen maakt het loodzwaar, maar ik overleef het. Theo heeft de tocht op Strava gezet, handig om achteraf waar we precies geschaatst hebben.

Zaterdag is opnieuw een prachtige zonnige schaatsdag die ik voor de tv besteed (met het WK afstanden schaatsen ook best uit te houden). M’n heupblessure heeft even rust nodig. Voor Joris, vriend van dochter Frea een mazzeltje. Ze waren vanwege het ijs speciaal naar Anna Paulowna gekomen. Joris heeft net als ik maatje 43, dus kan die geluksvogel mooi mijn geweldige Salomon schoenen met schaatsen lenen.

Mijn favoriete zwemwater Oude Veer is veranderd in een schaatsparadijs. Nooit zag ik zoveel auto’s langs de weg geparkeerd. Op de Facebook pagina Je bent Polders als lijkt het wel een competitie wie de mooiste ijs/schaatsfoto’s kan maken, waarbij de molen van de Leeuw een gewillig object is.

Zondag grijp ik m’n kans om op het Oude Veer te schaatsen. Voor de veiligheid neem ik m’n langlaufstokken mee, want het lijf voelt nog steeds rabbig en het ijs naar Oudesluis is niet al te best.

In m’n rugzak zaten ook picknick spullen en een Helinox stoeltje. Degene die op zoek zijn naar zitcomfort bij lichtgewicht kamperen, lees dit prima artikel van Belle op Kampeerwijzersite.

De picknick spullen zorgde voor een waardige afsluiting van mijn schaatsavontuur. ’s Middags had ik afgesproken met aantal tuinvrienden van Rijk aan Wad. Mirjan had hout, vuurkorf en warme chocolademelk met rum mee, Hans zorgde voor de pompoensoep en David en ik lieten ons verwennen. Nu maar hopen dat de volgende schaatsperiode wat sneller komt…..

Met deze weervoorspelling kan je het schaatsen niet laten lopen…