Ze tikken weg die laatste dagen van 2017. Dus een goed moment om ook even terug te blikken naar die-goeie-ouwe-tijd. Dit jaar: die mooie trektochten op de roeifiets en het schaatsen in januari op de Oostvaardersplassen (foto koek-en-sopie met Gerard Nielen). Dankzij vriend Theo Deken, duik ik nog wat verder in het verleden.
Theo en Inek
e krijgen elk jaar van ons een nieuwjaarswens en de laatste jaren stuurt Theo steevast een (gekke) foto van vroeger retour. Dit jaar kreeg ik er eentje waarop hij triomfantelijk z’n pas geplakte fietswiel omhoog houdt. Kees Tol (rechts) en ik laten onze spierballen zien. Foto komt uit mijn racefietstijd (1985?). We gingen elk jaar met de Pinksterdagen met een groepje een toerrit maken. De vrouwen (en kinderen) gingen mee, waarmee we de dag later mee op stap gingen.
De traditie om een zelfgemaakte nieuwjaarskaart te sturen dateert al van zo’n 35 jaar. In de begintijd ontwikk
elde en drukte ik de foto zelf af in mijn doka. Mijn persoonlijke favoriet is die, waar ik met m’n spagetti-stuur op de nieuwe rolcontainer lig, voorgetrokken door Marijke, opgeduwd door Brigit. Dat waren nog eens tijden! Toen de doka ingewisseld werd v
oor de computer, drukte we de kaartjes af op de kleurenprinter. Vaak poseerden onze dochters op de foto, tot in 2008. Ik was met Marijke op vakantie geweest naar Oerol in Terschellling. Op het strand was een kunstexpositie, de glazenbol diende als vooruitblik op wat ging komen.
Voor ons kaartje 2018 ben ik op de nostalgische toer gegaan. Het idee om het nieuwe woord ‘appongeluk’ te gebruiken door de wens ‘dus graag ’n tikkie meer off-line’ te gaan, vond Brigit minder geslaagd. We kozen voor de versie met de tekst in het bordje.
Voor degene helaas niet bij de gelukkige horen om een ‘zwaag-wenskaartje’ op papier te krijgen, bij deze die van ons: met de beste wensen voor 2018!