“Je moet elke dag twintig minuten in de natuur zijn. Tenzij je het druk hebt, dan moet je een uur in de natuur zijn.” Een nog beter anti-corona advies heb ik zojuist ontdekt: Twee dagen kanoën, drie nachten kamperen en je weerstand is weer helemaal op peil.
Het kanokampeer-plannetje kwam natuurlijk van Ingmar, hij stuurde op de ‘kanjoos-app’ een berichtje. Jubelend reageerde Gerda: ‘Oooooh wat klinkt dat leuk!!!’. Gerard vindt het ook een goeie timing voor avontuur: Life is such as beautifull if you don’t expect anything and something feels like a welcome. Ik attendeer roeifietsvriend en sup’er Bartel, die direct ook in is. Ingmar neemt dit keer ook zijn lief Marieke mee. Met dit zestal pakken we een extra lang weekend in het natuurgebied Eilandspolder. Expeditie achtertuin!
Even historie
Eilandspolder is een stokoud stukje waterig land, dat eeuwen tussen de grote meren Schermer en Beemster lag. Het dorpje De Rijp had een rechtstreekse verbinding met de Zuiderzee en werd rond de 17e eeuw enorm rijk van haring- en walvisvangst. Toen de meren werden drooggemalen en de toegang tot zee werd afgesloten, de klad in de walvisvaart kwam en oorlogen de economie parten begonnen te spelen, zakte de welvaart in en was de rol van de Rijp als vooraanstaand dorp uitgespeeld. Het historische dorpsgezicht is behouden gebleven en ondertussen glanzend gerestaureerd.
Onze uitvalbasis
We kamperen bij de biologische boerderij ‘Natuurlijk Genoegen’ van Jeroen en Rosalinde Konijn in Driehuizen en het is er een waar genoegen! In het hoge gras met zicht op de polderdijk staat de tipi van Ingmar en Marieke, de camper van Gerard en Gerda en de tenten van Bartel en Cor. Vanuit de camping is het zo’n tien minuten lopen naar de startplek om te kanoën. De duo’s varen beide in een canadees, Bartel op zijn sup en ik mag de kajak lenen van Gerard. Het is een stabiele knikspant die exact dezelfde is als die ik 40 jaar geleden had (Kirton Cygnet).
Het kanogenieten
We hebben enorm geluk met het lekkere stille herfstweer, waardoor het extra genieten is in de Eilandspolder. In twee dagen doorkruizen we in slow motion het hele gebied.
Als we mee zouden doen met de ‘Wereld kampioenschappen treuzel-kanoën’, dan zouden we volgens Gerard hoge ogen gooien. Naast de bekende vaarroutes, wagen we ons ook op onbekende plekjes. Volgens Ingmar zou de tocht naar het Aris meertje doodlopend zijn. Het meertje omgeven door bomen, was adembenemend en tot onze verbazing was er toch een verbinding naar andere gebieden.
Koud?
Sinds ik een goeie winterslaapzak heb, ben ik niet bang voor de koude nachten. Het kacheltje in de tipi is heerlijk om je voor te verwarmen. Ook een goeie tip tegen rillingen is een kruidenbitter bij het kampvuur.
Ons avontuur leverde een vracht aan mooie foto’s en nieuwe ideeën voor een volgende trip. Tsja, wat doe je dan met die herinneringen? Hieronder zes foto-collages, van boven naar beneden speciaal voor Ingmar, Cor, Bartel, Gerda, Gerard en Marieke voor jullie plakboeken!
2 reacties op “Kanoën met als toetje kampvuur met kruidenbitter”
Hey Cor! Groet van Elzo. Heel veel van je inspirerende verhalen en reisverslagen gelezen. Grappig toch altijd weer dat ik altijd weer raakvlakken ontdek. Fietsen is er één. Maar ook de kano kreeg dit afgelopen voorjaar mijn interesse. Kan helaas geen beelden delen maar deze zomer heb ik heel veel hier op mijn nieuwe woonplek aan het IJsselmeer gevaren in mijn Yoho2.
Wat leuk, precies dezelfde Kirton Cygnet heb ik ook, en ook al een jaar of 40. De mijne heeft ook een roertje en inmiddels een andere kleur. Helaas zit kajakken er voor mij niet meer in.