Bij het overlijden van mijn moeder ontvingen we heel veel reacties en kaarten. Er was er eentje die eruit sprong van een bijzondere vrouw: Atti Smit-Ran. Bij het maken van de dankbetuigingskaart kozen we er voor om haar tekstje te gebruiken.
Het is wel zo beleefd om toestemming hiervoor te vragen en eigenlijk was ik wel nieuwsgierig wie Atti was. Al jaren lees ik van haar ingezonden brieven in de krant. Kleine voorvallen die haar raken en leuk beschreven. Humoristisch en altijd kritisch positief. Zaterdag was ik met Rennie op pad. Ze reed me vanaf Noorderhaven op de fiets tegemoet. Bij het pontje spraken we af, daarna even naar de tuin een bakkie bij Peter en Ineke aan de Kleiweg.
Toevallig fietsten we langs Vreedenhof waar Atti woont. We bellen aan en mogen binnenkomen. Een vitale vrouw van 85 laat ons binnen. Ik leg haar uit wie we zijn: ‘de zoon en dochter van Aat Zwaag-Rezelman’. Attti verteld honderd uit: ‘Ja, uw moeder heeft verteld over uw tocht naar Santiago. Atie vond het helemaal niets. Wat hadden we ’t leuk samen. Atti en Atie altijd samen’.Ik dank haar nog voor haar kaart die ze ons stuurde. Ze vindt het een hele eer dat we haar tekstje gaan gebruiken. Vol trots laat ze haar schrift met verhaaltjes zien. Allemaal handgeschreven,
zo vanuit het hoofd op papier! Atti is al 85 jaar maar dat zou je haar absoluut niet geven. Ze is heel scherp van geest, haar zicht is beperkt. Haar handschrift is moeilijk te lezen. Ze schreef op de kaart aan mijn moeder: ‘Lieve Atie, jou loslaten is voor altijd van je houden’. Over loslaten had ze op 2 maart ook een ontroerende tekst geschreven, zie de hierboven.