Niet al te leuk, die vallende blaadjes. Maar als de dood om de hoek komt kijken, dan is het oppassen geblazen. Deze maand heb ik helaas opvallend veel met de dood te maken. Soms mooi, soms beroerd. Even uitleggen…
Jubelend vertelde ik in september aan mijn vrienden: ‘Ik heb een betaalde baan!’ Het werk in de uitvaartbranche bleek een kort avontuur. Emotioneel had ik weinig moeite om met de dood om te gaan. Het goed rijden in de rouwwagen, was helaas de belemmering om de maand proeftijd verlengd te krijgen. Ongeveer gelijktijdig (wat is toeval) kreeg ik van Ingmar de film ‘Departures’ te leen. Eerder was ik al door Ed getipt om deze fantastische Japanse film te zien, die over een cellist gaat die z’n baan kwijtraakt. Ook hij komt ongewild in hetzelfde werk, als wat mij overkwam. De cellist raakt steeds meer bedreven in de officiële rituelen en door de dagelijkse confrontatie met dood, begint hij eindelijk in te zien waar het in het leven werkelijk om draait.
In augustus schreef ik een bericht ‘In wonderen blijf ik geloven’. Het ging over Michaël Schouwenaar de oprichter van De Michaëlshof die een levensbedreigende ziekte heeft. Intussen is zijn toestand verder verslechterd en ziet hij de dood naderbij komen. Het bracht hem tot een bijzondere besluit om een ‘afscheidsfeest’ te houden. Als bestuurslid van de stichting, zit ik met de familie in de organisatie en zal m’n steentje bijdragen in dit feest. Want hoewel de dood beroerd is, gaan we er ieder geval een hele mooie dag van maken!
Michaël heb ik in 2015 leren kennen bij de Michaëlshof , waar ik (tot aan de dag van vandaag) als vrijwilliger bij de woensdag-tuinploeg actief ben. Hierna kwam ik als bestuurslid in de stichting, samen met voorzitter Wim (midden op de foto). Wim is de vriend van Michaël en zijn steun toeverlaat in het vinden van een nieuwe eigenaar, met dezelfde ideologische ideeën.
Een week later:
ultieme uitvaartmuziek op radio 5
Jarenlang lag ik zondagmiddag uitgezakt op de bank na een sportieve prestatie op de zondagochtend. Die tijden zijn voorbij, sinds het ouwe lijf wat meer rust krijgt. Nu slaap ik uit en gaat om 10.00 de radio aan op npo vijf.
Favoriet is het programma ‘Andermans Veren’ van Kick van der Veer met de betere Nederlandse luistermuziek. Zondag 28 oktober kon ik van 9.00 tot 12 uur genieten van de ‘ultieme uitvaartmuziek’ in het programma ‘Sandwich’. Maar dan wel de betere of onbekende, dus lekker weemoedige muziek met mooie teksten. Tussen de muziek door soms een gedicht, zoals ‘Testament’ van Ester Naomi Perquin:
Somber waren we. Somber, oud en vrolijk. Een laatste
bloedeloze zomer, alleen op afstand te verdragen.
Je was zo bleek geworden, mager. Bij daglicht
minder op je plaats dan ooit.
Afijn, zei ik, de laatste levensdagen. Je kuste mijn wang.
We rookten, beschaamd, om wat er over was.
Na alle grappen, wijn, volgehouden mensenhaat
en poëzie – we wisten niets.
Dit, zei je, moet het dan maar zijn. Schrijf jij maar
dat ik slordig was. Slordig. Gretig. Bang en
goed gekleed. Zes woordenboeken oud.
Aufwiedersehen, Schwesterlein. Lijdend aan liefde,
de greep van het café – de zon zakt straks
weer richting hel. Alle idioten vieren feest.
En dan die muziek…. o.a. Ede Staal, het prachtige ‘Credo – mien bestoan’, Therése Steinmets het droevige, ‘Adieu papa’ en Herman Finkers het lollige, ‘Daar boven in de hemel’. Een hele mooie tekst zingt Paul de Munnik (Prins, de Munnik en den Tex) in ‘Toen je weg was’, dat begint: ‘Toen ik echt vertrokken was. Toen ik eindelijk zo ver was, dat ik omkeek, en de contouren niet meer zag van waar ik weg kwam. Toen trok jij me zomaar terug, toen zag ik pas, hoe veel je voor me was’.
Dat uitvaartmuziek ook swingend kan zijn, laat Rowwen Hèze zien. Met de wijsheid op het eind: ‘Ge komp op ut end beej owzelf tereg’. Voor degene die de Limburgse tekst niet goed begrijpen, onder het filmpje de Nederlandse vertaling.
Je ziet ze nog genoeg in je leven.
Ze zitten alleen, niemand kijkt naar ze om.
Ze grijpen er altijd net naast.
Ze vragen zich tien keer per dag af waarom.
Waarom gaat het nooit zoals ik het wil.
Ze werken te hard, hebben nooit geen cent.
En als ze wat zeggen, dan wordt alles stil.
Ze doen wat ze doen op het verkeerde moment.
Je komt ze nog vaker tegen.
Hebben altijd goede zin, maken zich nooit echt druk.
Nooit om een grapje verlegen.
Ze hebben van alles en altijd geluk.
Ze praten te hard en ze lachen te veel.
En met problemen zijn ze zo klaar.
Wat ze niet snappen, dat is flauwekul.
En wat ze weten is meestal niet waar.
De een die rent voor zijn leven.
De andere wandelt heel rustig voorbij.
Hij zou er alles voor geven, en hij zegt ze mogen het hebben van mij.
Waar je ook loopt en wat je ook denkt.
Niemand die zegt je wat goed is of slecht.
Niemand weet wie veliest of wie wint.
Je komt op het eind bij jezelf terecht.
2 reacties op “De dood, hij achtervolgt me”
Mooi geschreven Cor. Bijzonder dat jij zo dicht bij ons staat met je rust en inzet in deze zo moeilijke tijd. Daar ben ik je heel dankbaar voor. Liefs Rozemarijn
Sterkte, maak er een gedenkwaardig feest van!