De 222 mag rusten, nieuwe avonturen gaan nu op de 209!

Zondag beleefde ik één van m’n lekkerste roets-ritjes ooit. Zonder veel training, twaalf uur ‘big smile’ 230 kilometer genieten. Jawel, op m’n spik-splinternieuwe 209!! Daar komt bij dat ik sinds een paar dagen ook nog eens opa ben geworden. Corona krijgt mij er niet onder…

De rit ging van Middelburg naar Anna Paulowna, zonnetje en meestal wind in de rug. Zaterdag eind van de middag was ik op de trein gestapt. Roeifiets-maker Derk Thijs had de 209 klaar staan en me uitgenodigd bij hem en Caroleen te logeren. Zo konden we ’s avonds tijdens het bieren lekker ouwehoeren over onze roeifiets belevenissen.

Even terugblikken – Derk ken ik al vanaf 1999 toen ik samen met Ed Komen m’n eerste roeifiets bij hem huurde. Beide waren we op slag verslaafd aan dit rijdend fitness apparaat. Ed kocht hem gelijk, ik huurde drie jaar achterelkaar, waarna ik de Thys 222 RR in 2002 kocht. Een prima fiets met twee nadelen, weinig schakelmogelijkheden en de freewheel naaf had speling bij de inzet van iedere slag.

Gelukkig was Derk niet stil blijven zitten in de roeifiets ontwikkelingen, want daar was de Thys 222 Revolver, die z’n naam kreeg vanwege de ronddraaiende schakelring.

Op het hoogtepunt van de economische crisis, ging bij mij in 2008 de kogel door de kerk: de oude roeifiets ruilde ik in en kocht de 222 Revolver. Wat een genot en vooruitgang in techniek! Tijdens het EK roeifietsen kon ik me weer meten met de beste. Helaas, een paar jaar later brengt Derk een nog snellere roeifiets op de markt, de Thys 209 carbon.

Vooral met het EK kon ik merken dat de stalen 222 in het nadeel was. Twee jaar heb ik toen niet op m’n revolver meegedaan, maar reed op een snellere versie. Iedereen verbaasde zich toen opeens over mijn top-talent en fanatisme.

Ed leende me z’n lage Thys 240, waarop het leek als dat ik ‘door de duivel bezeten’ was. Wat een snelheidsmonster die 240!

Jammer dat ik voor het klassement ingedeeld werd in de ‘open klasse’. Ook Ingmar leende een keer z’n 209. Dit gaf mij de extra motivatie om weer te vlammen. Toch zou het tot 2020 duren (ondanks de naderende recessie?) dat ik over durfde te stappen naar een nieuwe 209 carbon.

Het ritje naar huis – Middelburg en Zeeland een mooie plek, maar wel erg ver weg! Derk bood aan om me ’s morgens op gang te trekken. De eerste 80 kilometer tot Rozenburg reden we samen in een behoorlijk tempo (30 km/uur). Na het afscheid nemen, reed ik de toeristische kustroute: Hoek van Holland tot IJmuiden. Een portie kibbeling eet ik bij Katwijk en verder krijg ik alleen bij de pontjes een rustpauze. Bij Zandvaart/Bloemendaal begint de vermoeidheid erin te slaan en krijg ik het tempo amper boven de 20 km/uur.  Uiteindelijk doe ik 12 uur over de 230 kilometer en kom uitgeput terug in Anna Paulowna. Gelukkig net op tijd om nog een aflevering Boer-zoekt-vrouw te zien.

Trots show ik m’n 209 aan Brigit. De komende dagen staat hij in de woonkamer te pronken. In de schuur moet nog plaats worden gemaakt, want m’n trouwe 222 blijft nog even in reserve.