Elke vrijdagochtend doe ik vrijwilligerswerk in het natuurgebied van Kruiszwin. Onze werkcoördinator Pim stuurt daags ervoor een app waarin hij de klus aankondigt: ‘…de lastpakker is niet beschikbaar, dus het maaisel vrijdag op hopen gooien, kan het de week erop afgevoerd worden…’.
Daar ben ik niet rouwig om dat de lastpakker er niet is. Het ding verstoord de rust in het landschap, slurpt een hoop brandstof en is regelmatig stuk. Mijn verbazing is groot als Pim met een alternatief komt: de Berrie. Een simpel ding die er uit ziet als een ziekendrager: een canvas doek met links en rechts de stokken. Zo kunnen we met z’n tweetjes op spierkracht het maaisel wegsjouwen naar de grote verzamelhoop.
Vandaag verraste Pim me op de foto’s die hij op de Kruiszwin bikkels-app zette. Ik bewaar ze in het nog matig gevulde foto-map 2021 en kan mooi dit blogbericht maken.
Door corona en het broedseizoen heeft ons werk lang stilgelegen. Onze eerste serieuze klus was in juli. De woekerende distels moesten eruit. Jammer voor de insecten want de distels stonden prachtig in bloei, maar de bollenkwekers haten die prikplanten. Daarvoor had ik me in de maand april in m’n uppie uitgesloofd om het prikkeldraad van de palen te verwijderen. Bij de aanleg van Kruiszwin in 2012 kreeg het weidelandschap zes nollen. De boompjes en struiken werden beschermd voor de grazende koeien. De omheining doet nu geen dienst meer, waardoor het lelijke prikkeldraad weg kan. Het weghalen van de palen (gebeurd met een palentrekker/dommekracht) is een gigantische klus, waar nog wel tien jaar mee bezig zijn.
Bij dat in m’n eentje prikkeldraad verwijderen, werd ik me bewust dat de werken in clubverband toch veel gezelliger is. Met als grootste beloning de koffie & lekkere koek pauze. Steevast gaat mijn Helinox stoeltje mee. Ik ben niet de enige die van komfoor houdt, ook Hans neemt z’n drie seconden krukje mee.
De Kruiszwinbikkels zijn zes mannen die elke vrijdag van 8.30 tot 12.00 uur actief zijn voor het Landschap Noordholland en kunnen best nog wel wat hulp gebruiken van vrijwilligers. Kruiszwin is een natuurgebied en waterberging op de plek waar ooit een oude wadgeul was. Bijzonder aan het natuurgebied is het aanwezige zilte/brakke grondwater veroorzaakt door de zoute kwel. Hierdoor komen er in de riet- en graslanden zeldzame brakke vegetatie voor, zoals zulte, zilte rus en schijnspurrie, aardbeiklaver en stomp kweldergras.
Ook verblijven er veel weide- en rietvogels. In het voorjaar broeden er grutto’s, kieviten, tureluurs en veel soorten eenden. Naast de wilde eend en kuifeend, zie je er ook krakeend, slobeend, bergeend, smient en zomer- en wintertaling. In de rietvelden broeden blauwborst, kleine karekiet en rietgors en zie je vaak de bruine kiekendief jagen. Opvallend zijn ook de grote groepen gele kwikstaarten die in het zomer halfjaar in het grasland voedsel zoeken. Vlakbij het polderbos zijn ijsvogelwanden geplaatst. Met een beetje geluk en geduld, zie je prachtige ijsvogel. Vogelaar en fotograaf Gerard Bos heeft prachtige foto’s gemaakt.
De lolbroeken op deze foto zijn Wil en Merijn. De rechtse vond mijn stukkie zo leuk, dat hij ook graag zijn zegje wilde doen:
“Vandaag een beeld van ons Oermens, Cor Z. Hij zit al jaren bij ons groepje en ik mag wel zeggen: we kunnen hem ook niet echt missen. Alles wat zwaar lodig of enorm groot is, roep daar Cor maar bij, hij fikst het wel. Toch moeten wij hem af en toe wel eens missen, dan komt ineens zijn oer achtergrond naar boven en dan moet hij de wildernis in voor een paar dagen. Maar als hij er is dan is hij ook duidelijk aanwezig. Arbeid die andere niet graag doen pakt hij aan. Hij is nergens te beroerd voor. Hij heeft één nadeel: hij eist altijd de halve appeltaart op. Wij denken nu dat hij thuis niet genoeg te eten krijgt. Maar dit moet wel onder ons blijven…”