Als er ijs ligt, dan moet je er zijn!

Wat is dat toch, die kriebels als het gaat vriezen? Het is eind februari en de hele week vorst voorspeld. Een dikke kans dat er op natuurijs geschaatst kan worden. Niet twijfelen Cor, maar grijp die kans!

Maar dan moet je wel wat afstand afleggen en de Afsluitdijk over. Gelukkig zit ik ruim in m’n tijd en die afspraken die ik voor de rest van de week heb, zeg ik af. Maandag bel ik een paar adressen bij ‘Vrienden van de fiets’. Het ondiepe meertje Nannewijd in Friesland ligt vaak snel dicht. Ik bel een slaapadres bij Oudehaske: ‘Het meer ligt nog helemaal open, ik ben er net nog langs gefietst’. Dan maar verder zoeken, bijvoorbeeld het gebied van Giethoorn. Ik bel met Marijke van B&B boerderij de Witte Hoeve in de Weerribben. ‘Bij ons ligt de Kalenbergergracht nog open, maar op slootjes bij ons achter zijn al een paar waaghalzen gezien’. Marijke heeft nog slaapruimte vrij en ik boek gelijk voor dinsdag en woensdag. Mooi, nu kan ik plannen! Voor de zekerheid neem ik naast m’n schaatsspullen, ook m’n rolskies en stokken mee. Het lukt gemakkelijk om alles met de M5 ligfiets mee te nemen en dinsdagochtend vertrek ik op schaatsavontuur. De oostenwind heb ik eerst tegen, maar is gelukkig nog niet zo hard als de dagen er na. Bij Workum en Balk krijg ik twee sneeuwbuien over me heen, maar daarna gaat het weer als een speer en kom net voor donker in Kalenberg aan.

Woensdag eerst maar even de omgeving lopend verkennen. Bij het piepkleine plaatsje Nederland zie ik de eerste schaatsers die een poging doen. Het blijft bij vijf halen, want er springen overal scheuren in het ijs en het tweetal vertrekt gelijk weer. ’s Middags stap ik op de M5 om boodschappen te doen in Oldemarkt, met voor zekerheid de schaatsen in de fietstas. Bij café De Weerribben staat een rijtje auto’s, geen koffieklanten, maar lui die hier op de nabijgelegen watertjes schaatsen. Direct raak ik in gesprek met een man. ‘Je kan beter even doorrijden, verderop is het nog mooier’. Ik volg z’n advies op, parkeer de M5 tegen een boom en even later zoef ik met harde wind in de rug het gebied in. Gelukkig is er volop bos, want de snijdende oostenwind voelt als min twintig.

Het is gelukt, woensdag en ik schaats al! De bewijsfoto’s gooi ’s avonds op whatapp naar o.a. m’n neef Gerard Nielen. Met hem reed ik een jaar terug nog op de Oostervaardersplassen. Hij wil samen met z’n dochter Charlotte donderdag langskomen. Bij mijn luxe slaapplek is plek genoeg, dus een overnachting is snel geboekt. Vrijdag is de stevige koude wind gelukkig iets afgenomen en met z’n drieën doorkruisen we het natuurgebied de Weerribben.

Zijn dochter van negen heeft blijkbaar dezelfde schaatsgenen als haar vader, want zij rijdt gemakkelijk met ons mee. Maar aan alles komt een eind, dus besluit ik om zaterdag weer naar huis te fietsen. Na drie dagen schaatsen, hakte die 130 kilometer terug er toch nog pittig in. Gelukkig heb ik het grootste stuk wind in de rug. Bij Makkum zie ik schaatsers op het IJsselmeer. Ik twijfel, ‘zal ik nog uurtje gaan rijden?’. M’n ouwe en vermoeide lijf was het daar niet zo mee eens. Op de Afsluitdijk begon ook m’n M5 te kraken (m’n versnellingskabel brak). Blij daarom dat ik rond vieren weer thuis was, met een prachtig schaatsavontuur in m’n hoofd. Laat nu de lente maar komen!

Hoe het schaatsen in de Weerribben is en hoe goed 9-jarige Charlotte rijdt, kijk dan: