‘Sorry, maar we zitten helemaal vol’. Wat een geluk dat ik op die vrijdagavond 31 mei niet op camping ‘Waren’ terecht kwam. Tjokvol met campers en caravans en veel te luxe. Een half uurtje later vond ik een mooie wildplek met uitzicht op het Bamburgh kasteel. Op diezelfde dag had had ik nog een akkefietje dat ook maar net goed kwam.
Na een rustmomentje in het dorpje Ford, ontdekte ik een aflopende voorband. Even bijpompen en na de soep kijken of-ie nog hard is. Omdat er iets lucht uit was, nam ik het zekere voor het onzekere en verwisselde de binnenband. Bij het oppompen kwam de ellende: na 20x slangetje erop-eraf kreeg ik er geen lucht in (ook m’n reserve pomp deed het niet). Gelukkig krijg ik met een goeie pomp er wel lucht in (leen ik van een winkel/cafeetje). Dat kwam goed af, want ik had ook in de ‘middle of no-where’ kunnen zitten.
Qua planning loopt het helemaal op rolletjes. Nu (zondag) zit ik op camping ‘The Railway Inn’ in Acklington. Dat is zo’n 45 km. boven Newcastle. Omdat maandag 17 uur pas de boot gaat, blijf ik hier 2 nachten en ga bagageloos roetsen. Even niet zweten en opletten of ik goed rij, want dat overkomt me nog wel eens. Dezelfde dag nog een op en neer naar Alnwick, een plaats dat niet op de route lag.
De ervaring ‘ongewild-weer-terugrijden’ deed mij denken aan vorige week. Na een heerlijk verblijf op de camping van Biggar, koos ik die donderdag de korte weg naar Broughton, in plaats van het landweggetje uit het routeboekje. En hier ging het dus mis. Verkeersborden waren er niet, alleen een bordje ‘River Tweed cycleroute’. Die moet ik hebben. Na 3 km. zag ik een bordje Biggar waar ik net vandaan kwam. Toevallig zie ik 2 fietsers aankomen en vraag de weg. Het bleken Nederlanders te zijn, 2 broers die bijna dezelfde route rijden. We praten wat bij. Zij houden belevenissen ook op een blog bij (zie www.onzevaders.nl).
Ik keer weer om en rij terug naar Brougton om wel op de juiste route te komen. Een prachtige slingerende route met stevige klimmen met zicht op de Tweed. Bij het gehuchtje Lyne Station smokkel ik met de route en neem de drukke weg naar Peebles. Waar ik op een terras met een dubbele Americano koffie, wacht op de mannen van ‘Onzevaders’. Zij rijden kennelijk wel het routeboekje, want ik heb ze niet meer gezien.Van Peebles naar Innerleithen pak ik weer de rustige route, stop even bij Traquair (ouwe herinneringen ophalen). Hierna gaan de sluizen weer open. Geen prutweggetjes maar lekker op de A72 door de regen scheuren om in Melrose op de camping aan te komen.
Nu geniet ik nog even van de zondagochtend-rust. Met de dame van de camping heb ik net afgerekend: 2 nachten voor 30 pond en geen bonnetje. Eigenlijk vind ik 10 pond per nacht toch wel de limit voor de schamele service die de Britse campings verlenen. Straks maar eens kijken of ik dat miniscule gaatje in m’n voorband kan vinden en nog belangrijker: of ik hem krijg opgepompt!
