Categorieën
Familie Schaatsen Sport

Waar zijn die natuurijs-schaatsers nou?

Die winter van 2017 heeft weken vorst gegeven, maar net niet genoeg om te kunnen schaatsen. Dat is wat ik dacht. Maar voor de échte schaatsers, die de plekken weten, kon het mooi wél dus!

Op de laatste dag (vrijdag) belde gelukkig m’n neef Gerard Nielen of ik met hem mee ging op schaatsavontuur. Nou, daar hoef ik niet lang over na te denken, want de kans dat je kan natuurijs schaatsen, is niet groot. Gerard had vorige week al een aantal keren bij Sneek gereden.Na een dooi aanval kon het deze week weer. Donderdags had hij met Theo van Graven een fabelachtige mooie rit gereden op het Paterswoldsemeer. Zij troffen daar toevallig ook mijn andere schaatsmakkers uit de Polder: Jan Prins en Kees Tol. Veel mensen denken dat het ijs nog te dun is en dus wordt er weinig geschaatst. Voor de zekerheid neem ik daarom een touw, priemen en droge kleren mee, voor het geval we in een wak rijden. De plek waar we heen rijden wordt op het laatste moment gewijzigd: niet de Afsluitdijk over, maar we nemen de dijk Enkhuizen-Lelystad, bestemming: Oostvaardersplassen. Het is een prachtig ondiep plassenbied. Jaren terug was ik daar ook. Toen kon je dwars door het riet klunen, over verschillende meren van Lelystad naar Almere rijden. Daar is het ijs nu te dun voor, maar op het grote meer kunnen we een rondje van tien kilometer rijden. De ijsvloer is een plaatje, de zon schijnt en er staat een klein windje. We stappen om 13 uur op het ijs en het is opvallend rustig: (pakweg dertig schaatsers). We maken snel contact met een paar dames. Ik moet Gerard manen om mee te rijden. Voor mij is het de eerste keer weer op natuurijs, na zeker 2 jaar ‘droog te hebben gestaan’  en ben toch bang voor het krakerige ijs. Wanneer we het eerste rondje gereden hadden en de zwakke plekken in het ijs gezien hebben, is de angst voorbij en het échte schaatsgenieten aangebroken. Halverwege rusten we op een bankje uit. Er is geen ‘koek-en-sopie’ maar Gerard is zelfvoorzienend en we eten warm broodje worst. Later op de middag, wanneer de wind bijna stilvalt, wordt het nog rustiger op de plas. Wanneer we om 17 uur het ijs verlaten, is er nog één iemand op het ijs, terwijl z’n maat geduldig in de auto wacht.

Nee, niet Gerard (zie foto), hoewel hij met moeite afscheid kon nemen van het ijs, maar een Italiaan rijdt nog als laatste op de plas. Met z’n maat, een Fransman uit Amsterdam op ijshockey schaatsen, had ik een leuk gesprek mee op het ijs. Het werd een fantastische mooie schaatsdag die afgesloten werd met Hollandse winterkost, door Brigit bereid: zuurkool met worst.

Hoe groot het genieten was, is op dit filmpje te zien:

Één reactie op “Waar zijn die natuurijs-schaatsers nou?”

Laat een antwoord achter aan Theo Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *