Angst is maar voor even…

De zomer door m’n vingers laten glippen en thuis, omdat het slecht weer is, op de bank zitten kniezen..? Nee, dat gaan we niet doen Cor. Daarom luister naar het lied van Daniel Lohues/Angst is maar voor even : Ie moeten niet bange wezen, veur hoe de wind soms stiet. Dus tassie gepakt, erop uit want buiten gebeurt het!

Zo stapte ik vorige week dinsdag op de roeifiets met kampeeruitrusting met als doel te gaan kanoën in het Groene hart. Ondanks de slechte weersverwachting, het avontuur tegemoet. Niks geen angst,  spijt krijgen dat je thuis bent gebleven. Dat gaat me niet gebeuren!

Ingmar en Marieke zijn met hun Ally Canadees twee weken aan het kanoën in Zuid Holland. Leuk om hun even op te zoeken. Ingmar bericht me: ‘We proberen morgen naar de Kromme Mijdrecht te varen naar natuurcamping Wilnis’. Via de kust, IJmuiden-Haarlem-Lisse, rij ik naar Leimuiden en kom tegen de avond aan. Ingmar en Marieke staan er ook net en zijn bezig hun prakkie te maken. De picknick bank wordt voor het aperitief gebruikt. Het koningsmaal eten we in de tent, met de regen gezellig tikkelend op het doek.

Volgende bestemming is kampeerhoeve Koole aan de Nieuwkoopse Plassen. Voor Ally en Thys een kort stukkie. ’s Middags varen we een toertje door het natuurgebied. Met z’n drieën met twee peddels, die de mannen hanteren, terwijl Marieke op haar troon (de kist) zit te genieten…

Maar we zijn er nog niet, want het eigenlijke doel is de NTKC camping in Haastrecht. De dertig kilometer voor mij een makkie, maar voor de Canadees een pittige kluif. Het weer is gaan verslechteren en Ingmar stuurt me het bericht: ‘We zijn niet verder gekomen dan de SVR camping aan de Meije bij Bodegraven. Puist wind!’.

Ach wat zielig nou, nu moeten ze de hele vrijdag nog varen om in Haastrecht te komen. Of was het de kift, dat ik besloot om een kano te gaan huren? In Haastrecht was een kanocentrum waar ik voor 20.- euro, van 10.00-17.00 een mooie kayak huur.

Nog maar net op weg, sla ik wat proviand in bij 2 jongetjes die een koek-en-sopie aan de weg hebben. In ruil voor mijn klandizie, zetten ze me op de foto.

Met lekker zonnig weer, vaar ik de Vlist af om daarna een flinke tocht te gaan maken in het poldergebied van de Krimpenerwaard.  Het ging zo lekker dat ik tijd en afstand vergat en rond 15.00 bij Gouderak kom. Hierna was het plan om de kayak in de Hollandse IJssel te tillen en met windje in de rug terug te varen. Dat ging niet door, nergens vond ik een plek om de boot over te dragen en dus maar weer dezelfde route terugvaren.

Nog eens twintig kilometer, zo’n vier uur kanoën. Oei, toch maar even bellen met het verhuurbedrijf dat het uitgelopen is. Om 20.30 kom ik afgepeigerd in Haastrecht. Gelukkig zijn ze niet dicht en is er reuring. Ik zie een paar mannen een biertje drinken, wat er bij mij ook best in gaat. Dat idee kan ik gelijk laten varen ‘Waar kom jij zo laat vandaan?’, snauwde een man.  Met een lach zei ik: ‘Ik had jullie gebeld dat m’n tocht wat is uitgelopen. Volgens mij zat ik de buurt van Dordrecht’ (ik bedoelde Moordrecht). De man werd nog pissiger: ‘Je  mag alleen op de Vlist varen en niet in de polder, is dat je niet gezegd?’. ‘En je bent veel te laat dat gaat je 10.- euro extra kosten’. M’n mooie kanodag werd door het negatieve gedrag aardig verpest. Zonder morren betaalde ik en liep terug naar de camping. Hier hoorde Ingmar en Marieke over mijn barre tocht. Dankzij de ambachtelijke liter Haastrechtse dubbel bier en mijn Gladiator, was ik snel verlost van de spierpijn en de kater van de knorrende kanoverhuurder.

Zaterdag was het echt gebeurd met het mooie weer. Voor Ingmar en Marieke de reden om naar Leiden te gaan. In die buurt stond hun auto die ze ophaalden voor de terugreis. Na mijn wandeltochtje Haastrecht en luieren/ lezen in het boek ‘In het spoor van goudzoekers en trappers’, door Helmut Riemenschneider, die in 1992 per voet, kano en fiets door Canada en Alaska trok.  De grootste ontberingen waren voor hem misschien wel de ruzies die hij beschreef met z’n reisgenoot Barbara. Volgens Helmut een les om nooit meer een reis te ondernemen met iemand die je niet goed kent.

’s Middags vind ik dat er genoeg is geluierd en maak met de roeifiets een ritje: door de regen schuil ik 3 uur in Schoonhoven. Geen straf dankzij de biep en het gezellige wielercafé Fauste met appelgebak van wereldklasse.

In de namiddag is het droog en rij via de dijken langs de Lek en Hollandse IJssel terug naar Haastrecht. Leuk om de verscheidenheid van huizen te zien die aan de dijk zijn gebouwd.        

Zondag nemen we afscheid. Ingmar en Marieke maken nog een tochtje over de Vlist, ik rij terug naar het noorden. Om 20.00 kom ik bij de NTKC camping in Limmen. Er is niemand op het terrein, dus het sanitair gebouw is op slot. Zal ik m’n tent opzetten zonder de sleutel op te halen? Ik ben nog maar pas lid van de NTKC, dus nog in m’n proeftijd. Geen stoute dingen doen dus!. Net als ik voor het sleuteladres de Hoogeweg op rij, komt toevallig een auto het pad oprijden. Zij willen ook kamperen, we maken een kort praatje.

De volgende ochtend maak ik kennis met het echtpaar: Wim en Jans de Groot uit Gouderak. Toevallig het gebied waar ik m’n kanotocht had gevaren. Gekscherend zeg ik ‘ Jullie wonen zo mooi, je hoef toch helemaal niet weg….?’. We raken in een geanimeerd gesprek. Het verkeerslawaai in Limmen was hun wat tegen gevallen. Ik krijg foto’s van hun landgoed aan de Lekdijk te zien, waar ze zo’n 15 jaar wonen. ‘Voorheen woonden we op een boot, maar het reizigersbloed hebben we nog.  Als je weer in de buurt bent, mag je gerust langs komen’.

Een prachtige afsluiting van een week op pad. Dus neem ik me voortaan voor: twijfel niet als je denkt dat het weer tegen gaat zitten. Immers: Angst is maar voor even, spijt is voor altijd!

Voor de muziekliefhebbers van dit lied: In Vlaanderen is er ook een muziekprogramma waar men liedjes van elkaar zingt. Kommil Foo bracht een magistrale versie van het lied van Daniel Lohues en kwam er mee in de top 10. Het radioprogramma De Sandwich op NPO Radio 5 zond dit nummer pas uit, luister het op: