Roetsen naar de Ardennen (2)

Als je denkt dat Cor rust krijgt na 500 kilometer roetsen, dan heb je niet gerekend op mijn drie dochters & schoonzonen. ‘Lanterfanten en neuspeuteren doe je maar thuis, pap’. Eerlijk gezegd ben ik daar niet rouwig om. De beste ontspanning krijg ik nog altijd door inspanning. Rust roest.

De actiesporten mountainbiken en kanovaren stonden op het programma en als toetje natuurlijk de bonte avond, waarbij ik m’n pas geleerde kunst ‘improvisatie theater’ kon demonstreren.

De eerste sportactiviteit was vrijdagochtend: mountainbiken bij Rochefort. We gingen er met z’n zevenen naar toe, alleen Brigit en Josephien bleven achter. Ooit deed ik aan veldrijden. Een oude racefiets werd voorzien van terreinbanden en bergverzet, hiermee kon ik de Schoorlse heuvels bedwingen. Een mountainbike is teveel bukfiets, dus reed ik nooit op zo’n ding. Ik had daarom de grootste moeite om m’n schoonzonen bij te houden. Klimmen ging nog wel, maar die verrekte afdalingen, mij te gevaarlijk. Ook Frea reed als een duivel de berg af. Gelukkig waren Astrid en Marijke meer mijn kaliber, waardoor ik niet teveel opviel als watje. Bij een uitzichtspunt over Rochefort gaan we met z’n allen op de foto en hef ik stoer de fiets in de lucht. We kiezen ervoor de kortste route van 20 kilometer te rijden, het moet immers wel leuk blijven!

’s Middags staat er een rustmoment op programma. De meiden gaan zonnen, de jongens hardlopen. Voor mij de gelegenheid om zonder bagage met de roets de omgeving te verkennen. Bij het boodschappen doen is er ook brandhout en een vuurkorf ingeslagen. Oei, dat is link: Cor en fikkie steken, dat wil nog wel eens uit de hand lopen. Kennelijk wist vuurvrouw Astrid dat, waardoor mijn rol beperkt bleef tot bierdrinken.

Mijn specialiteit kanovaren stond zaterdagmiddag op programma. Bij ‘Adventure valley’ in Durbuy werden zeven kayaks gehuurd, waarmee we de Ourthe konden afvaren. Ook deze sport was nieuw en smaakt zeker naar meer. Wellicht de volgende keer iets meer ‘wild water’. Nu was het een kabbeltje stroompje, maar toch erg leuk om te doen.

Na al deze inspannende bezigheden, stond alleen nog de bonte avond op program. Een woord dat begint met de eerste letter van je voornaam, was de opdracht om uit te beelden. Bijvoorbeeld Joris ging verkleed als Jehova en kwam ons bekeren (haar in het vet met strakke scheiding). Astrid was astranout en had zich omwikkelt met alumniumfolie. Niels was Nederlander in oranje outfit. Brigit had haar feestbril opgezet en voor mij een stropdas meegenomen. Zo kon ik mijn verleidelijke chippendale act opvoeren…

Zondagochtend 10.00 uur was het moment dat we afscheid van de villa moesten nemen. De avond ervoor had Niels op z’n garmin de terugroute naar huis in vier tracks gezet. Voor het eerst ga ik ervaren om met een gps te rijden. De eerste track is 110 kilomter naar het NTKC terrein St.Geertruid in Zuid-Limburg. De route gaat dwars door Luik, dan moet de garmin handig zijn want de stad schijnt lastig te zijn om de juiste route te vinden. Daarna nog een week in m’n uppie roetsen om thuis te komen. Het leven is zo beroerd niet en het mooie weer blijft nog even aan…. 

Zondag eind van de dag bereik ik St.Geertruid op het mooiste terrein van de NTKC. Dus boek ik 2 dagen, genieten van het mooie weer en de gelegenheid om m’n achterstand in bloggen bij te werken.