Zonder entree op vijf locaties zeventien geweldige muziekgroepen laten optreden, hoe flikken ze dat in Enkhuizen? Voor de 16e keer werd dit jaar het folk- en maritiem muziekfestival Deunen en Deinen gehouden. Bezoekers worden gevraagd zelf hun entree te bepalen (door vrije donatie) en ondanks dat, toch maar een paar honderd bezoekers. Jammer voor de organisatie, die thuisblijvers weten niet wat ze missen….
Samen met Brigit was ik er dit weekend weer bij en genoten we tot in onze tenen! De tel heb ik niet precies bijgehouden, maar ons bezoek moet zeker de tiende keer geweest zijn. Soms ging Brigit als artiest (zingend bij de Roaring Fifties of Three of Us), dit keer gingen we als groupies van Onstuimig schuim, Pekel en Paddy’s Passion (uiteraard met een hoog knuffel gehalte). Het zou de derde keer in korte tijd zijn dat we naar Enkhuizen gingen. In december naar het mini-concert van Pekel in het Zuiderzee museum. Vorige maand naar de Prélude van Deunen en Deinen en nu dan het grote festival. Met de trein een fikse rit (2x overstappen), dus leek mij de roeifiets een mooi vervoermiddel. Vorig jaar trof ik zonnig voorjaarsweer, maar nu was code geel voorspeld, hierdoor liet ik mijn sportieve voornemen maar voorbij gaan. De pret was er niet minder om. Precies op tijd kwamen we aan in de Drommedaris om Carapata te zien. Een a capella zingende Franse groep, waarvan Brigit de gepassioneerd zingende leadzanger Miguel Biard kent. Hierna wordt het een race van de ene naar andere locatie om steeds onze favoriete groep te spotten.
In de bovenste etage, de filmzaal zijn de vier mannen van Pekel. De geroutineerde in de shanty wereld, die willen we zeker horen. Daarna drie compleet nieuwe muziek ontdekkingen: eerst de Engelse groep The Sound Tradition. Twee mannen, twee vrouwen die traditionele a capella folk zingen. Daarna haast ik me naar de onderste etage, het Dromcafé. Hier hoor ik nog net een stukje van Ropes & Rigging; goede bekende Mindert Drenth zingt het nummer Molly Malone. Jammer dat Brigit net naar haar Paddy’s vriendjes is, want ze had vast mee willen zingen. Hierna de vermakelijke Engelse groep The Sea Band. Of ze zo uit de negentiende eeuw gestapt waren; grappig ook de kleine dame die de grote hoorn, een Euphonium, bespeelde.
Hierna haast ik me weer naar de Enzazaal voor dé ontdekking van de dag: Tripple, een moeder met haar twee dochters die a capella Schotse folk nummers zingen. Soms in het Gaelic, om de rillingen van te krijgen! Dat smaakt naar meer. In het café van de Enkhuizer visafslag hoor ik ze in een intieme setting: met z’n drieën zittend op stoeltjes, zonder versterking hangt het publiek aan hun lippen. Inmiddels hebben we er acht optredens opzitten (elk ruim 20 minuten): een pittige luisterprestatie. Voor de laatste zes optredens kiezen we de luxe-luie stoelen in de filmzaal. Gezellig zit ik tussen Janet (Seyl & Treyl) en Brigit en mede dankzij de kabbelende muziek van Job Alone & Friends dommel ik weg. Gelukkig, de leuke Schotse meiden van Tripple zijn er weer, die houden me wel wakker!
Als toetje krijgen we nog Onstuimig Schuim en The Sea Band te horen, waarna we met de trein huiswaarts keren. Met mijn simpele mobiel film ik een optreden van de Schotse Tripple: