Op z’n kantje

‘Wil je me een beetje sparen als je straks een stukkie schrijft?’ Merijn is de man die altijd verslag doet op Facebook over het wel en wee van de Kruiszwinbikkels en ik zag de bui al hangen. Door een stommigheid had ik de lastpakker laten kantelen, terwijl opperbikkel Pim nog zo zei: ‘Niet kiepen….’.

Gelukkig de romanbikkel heeft zich ingehouden. ‘Harken had enig oponthoud omdat Cor en Co de lastdrager hadden vernaggeld. Maar gelukkig deed hij het later weer’, las ik in het verslag van Merijn. Heel wat bikkels is het overkomen, de lastdrager op z’n kant zetten. De oorzaak ligt aan dat de lading riet teveel is aangestampt en bij het kiepen niet eraf wil. Bij de Kruiszwinbikkels van Landschap Noord Holland ben ik vaak de chauffeur van de lastdrager en zo’n ongeluk was me nog nooit overkomen.

Op die legendarische vrijdag 4 oktober werd ik wat overmoedig. De lading natte riet (dus extra zwaar) was flink aangestamd en puilde uit. Bikkel Co zou me een handje helpen met legen, terwijl de prikkers werkeloos wachten op mijn terugkeer. Verloren mankracht uren, dat is zonde van de tijd. ‘Even snel die kar legen, dan kunnen die bikkels weer aan het werk’, dacht ik. Nou dat heb geweten…

Ik had de kieper nog maar net in werking gezet of het hele kreng donderde om. Wat een ellende! De lading zat muurvast terwijl de motor verzoop in de benzine…. Met acht bikkels kregen we de zware lastpakker weer op z’n kant en liep de motor even later weer.

Soms zit het mee, maar niet altijd. Zo kreeg Merijn een week later zijn portie tegenslag. In zijn verslag staat te lezen: ‘Ik maaien als een dolle om maar voor te blijven op die rappe bikkels. Ineens deed mijn maaibalk het niet meer. Wat bleek, er was een boutje van een nippeltje afgelopen en ergens in het gras zou het moeten liggen’. Daar was de redder in nood, boswachter Chris met zijn metaaldetector en werd de afgelopen bout en moer weer gevonden.

Dit was niet de enige rampspoed die hem overkwam: ‘Femmy mijn vrouwelijke bikkel had een heerlijk appeltaartje gebakken, met zelfs noten erin. Echter toen deze in de oven zat waren wij de taart even vergeten, dus hij was wat bruin zwartig’.

Het mocht de pret niet drukken, wij negen bikkels beleefden weer een prachtige ochtend in het natuurgebied Kruiszwin! Maar van die dekselse Merijn kreeg ik toch nog nabrander: ‘Tijdens het koffiedrinken merk ik dat sommige bikkels toch wat ouder worden. Cor zat naast de lastdrager en ging vragen waar de lastdrager wel niet was. Toen ik bijna over de schrik heen was deed Pim eigenlijk precies het zelfde en ging ook vragen waar die kar was. Dit zijn niet van die goede vooruitzichten, dus laten we het maar gauw vergeten. Daarna nog een poosje gemaaid en oeps het was alweer 12 uur’.