Terwijl het kommer en kwel in de wereld is, ging ik dit weekend kanoën in m’n achtertuin: het kanoparadijs Eilandspolder. Samen met m’n vrienden van het kanovolk en een paar aangewaaide NTKC’ers kamperen in Graft en 2 dagen genieten van de natuur en de lol met elkaar. Even niet denken aan de narigheid in de wereld…
Toch scheelde het maar een haartje of ik had deze pret aan mij voorbij laten gaan. In onze buurt was ook volop cultureel vertier: Open Monumentendag, Het Gat in de Dijk en het Oogstfestival. Helaas je kan niet overal tegelijk zijn. Na een paar natte dagen zou het weer goed zijn, dus konden de kampeerspullen van zolder. De heen- en terugreis dit keer niet op de roeifiets, maar met de luxe bolide. Lekker veel spullen mee dus!
Vrijdagmiddag was er voor m’n bomenreddersclub MeerBomenNu eerst nog een bijeenkomst. Bas en Alex hebben de leiding van Bonnie en Klaas overgenomen en vertellen ons wat we dit seizoen gaan doen: stug doorgaan met de Noordkop vergroenen en nog meer zaailingen oogsten en uitdelen.
Daarna stappen Wim en ik in onze auto’s en rijden naar camping Welgelegen in Graft. Ons jaarlijkse kanoweekend is dit jaar weer in de Eilandspolder. Het mooie natuurgebied ken ik goed van de kano- en schaatstochten. Weilanden in een veenlandschap omgeven door slootjes en plassen. We varen de route uit het boek ‘Kanoparadijs Nederland’ van Jolanda en Frank: ‘Links de Schermer keurig rechte hoeken met al even strakke wegen en waterlijnen. Rechts de Beemster, die net zo geometrisch rechtlijnig is afgebakend. Daartussen het oude land Eilandspolder, die door de chaotische structuur van slootjes in alles het tegendeel is van wat er omheen ligt…’.
Ook dit jaar kwamen er een paar NTKC leden aanwaaien: uit Alkmaar de vrienden Reinhout en Sander die met hun drie zoontjes in hun canadees meevaren. Ook Arjan uit Grootebroek was er. De NTKC’er ken ik van de werkdagen op het terrein in Limmen. Verder het kanovolk: Ingmar & Marieke met hun rode Ally canadees en Erik en Saskia met de 2 persoons deelbare kayak. Bartel, Wim en ik huurden een kano op de camping.
Mijn zware taak om dit weekend te organiseren zat er bijna op. ‘Luitjes in de uitnodiging staat 10.00 uur vertrekken, maar dat moet je ruim zien…’. Ik denk er makkelijk van af te zijn, mooi niet: ‘Heb je geen last van wedstrijdstress Cor?’, zegt Ingmar met een grijns. In vroeger tijden deden we samen in het zelfde weekend het EK-roeifietsen. ’s Morgens was dan na de deelnemersmeeting de criterium. Wedstrijdleider van het EK Bartel beaamt: ‘Tijd is tijd Cor, dus tien uur starten!’. Reinhout & Sander en de kids varen al, wij een half uurtje later en komen elkaar later weer tegen.
Er heerst een ontspannen kanosfeertje. Het zonnetje schijnt en het is bijna windstil: het grote genieten is begonnen. De 20 kilometer route uit het boek wordt een makkie. In Schermerhorn strekken we de benen. Een broodje bij de picknick bank en een bezoek aan het kleinste huisje (Eén van de laatste tuindershuisjes. Als opa Cornelis Konijn in 1987 sterft, erft zijn dochter Immetje het huisje. De erven verkopen het huisje aan de gemeente en daarna kwijnt het al snel weg. De dorpsraad zorgt ervoor dat het huisje is behouden).
Hierna varen we lands west/zuid, zien de drie poldermolens en de beeldentuin van Nic Jonk en vergapen ons aan mooie huizen en achtertuinen in Grootschermer. In Noordeinde zien we een geweldig terras. Een stel zit lekker te bieren ‘Je doet jezelf tekort als je de Noordender Natte niet geproefd heb’. De meesten gaan voor koffie, maar bierkenners (Bartel en ik) weten wel beter, wij gaan aan de Natte!.
Teruggekomen bij de camping zijn we hongerig geworden. Het idee van Erik & Saskia om ‘pizza te gaan eten’ wordt door drie andere fastfood liefhebbers gevolgd, de rest gaat zelf kokkerellen. Ik mag mijn specialiteit pannenkoeken-bakken weer demonstreren. Het valt in de smaak, de geplande bonenschotel wordt pas de dag erop opgegeten. ’s Avonds bij de picknickbank na wat slokjes rokerige whiskey, gaan we (met dank aan Spotify) een rondje muzieken, waarna ik ontdek dat het ’s nachts toch wel frisjes is…
Zondag wordt het kanoplezier herhaald. Het doel is dit keer het terras van Driehuizen. Rond het middaguur zijn we er en pakken één van de laatste tafeltjes. De skuumkoppe was voor mij, de rest ging voor het gewone drink- en eetwerk. Na de bitterballen namen we afscheid van Ingmar & Marieke. Wij met z’n drietjes gingen nog even rondje De Rijp met als topafsluiting natuurlijk de bonenschotel!