Rondje roetsen met dochter Astrid

Zeven fietsen staan er momenteel in het minuscule schuurtje van huize Zwaag, waarbij de stand 4-3 in het voordeel van Brigit is. De 3 van Cor waren er vorige week nog 4. De racefiets (Koga) is gratis weggeven. Dit stalen ding moest plaatsmaken, voor andere stalen: de 222 roeifiets. De carbon 209, staat nu voor de grijp naast de M5 ligfiets, terwijl de 222 aan de muur hangt.

Even dacht ik m’n trouwe 222 in de verkoop te doen, want 2 roeifietsen in bezit is dat niet decadent? Hoewel eentje in reserve… leek me toch ook wel handig!

Een goed besluit, want vrijdag kwam er een app van dochter Astrid: ‘Morgen een stukje roetsen? Niet al te ver hoor, ik ben niet zo getraind en het is erg lang geleden op de roets voor mij….’. Altijd gezellig om met m’n jongste dochter op pad te gaan, dus spraken we zaterdag af.

Eerst nemen we ’s morgens nog een roeifietshapje ‘appeltaart op z’n kop’, waarna we een rondje kust rijden. We rijden nog maar net een kilometer als Astrid klaagt: ‘Kan m’n armslagtouw korter?’. We zetten de roetsen bij de brug neer en jawel….. daar hebben we het gedonder in de glazen al: de dame wil wel even ruilen….

Hoewel ik me had voorgenomen super zuinig te zijn op de spik-splinter nieuwe 209, zeg ik gelijk: ‘Tuurlijk Astrid, tot het pontje mag je erop rijden, daarna is het feest voorbij’.

Na het pontje gaat ons ritje verder zonder onderbrekingen. Bij de strandopgang van Groote Keeten doen we een rust en fotomoment. Hierna rijden we naar ’t Zand, waar we even moeten wachten omdat de vlotbrug die net open gaat.

Zo kan Astrid mooi weer even op adem komen. Met een uitgeputte dochter thuiskomen is niet handig, heb ik geleerd uit eerdere tochten die we maakten.

Nu is de kans redelijk groot dat Astrid (of Frea en Marijke) nog eens met hun vader op pad willen…. Aan de stalen 222 roets zal het niet liggen, die hangt klaar voor elke potentiële roeifietser uit de buurt!