Een vlechthaag heeft geen haast (2)

‘Ja, zo’n haag wil ik ook!’. Deze reactie kreeg ik toen ik voor de gein een wilgenhaag maakte voor op de hub in Schagen. ‘Nou dat kan geregeld worden Judith’. Op de groepsapp van MeerBomenNu reageerde ook Derco, Teun en Wim, met dit koppel gingen we aan de slag.

Wilgentenen vlechten het blijft me achtervolgen sinds ik m’n kantoorleven ‘aan de wilgen heb gehangen’. In de winter help ik vaak met het knotten van wilgen die bergen wilgentenen opleveren. Wat een geweldige boom is toch die gewillige wilg. Als je de stekken (tenen) in de grond stop, levert dit duizenden nazaten op, maar je kan ook kilometers hagen van vlechten.

Een paar jaar terug maakten we bij Croon & Bergh nog twee mooie hagen. Volgens Judith zou in haar achtertuin in Koedijk zo’n vlechtheg ook erg mooi zijn. Ze stuurt ons een foto van de saaie schutting met de buren. Hier tegenaan heeft ze rietenmatten vastgemaakt, die nodig vervangen moeten worden. Het doet me denken aan onze tuin. Ook wij vonden de schutting met de buren niks en plaatsten er een rij palen voor, totdat buurman Onno zijn schutting ging vervangen en onze palen plat gingen. Zo leer ik ook de buurman van Judith kennen wanneer hij ons maant ‘Ik zie m’n schutting bewegen, zijn jullie wel voorzichtig?’ Even later hangt hij een camera op om ons werk in de gaten te houden…

Het plaatsen van de wilgenhaag voor Judith was een pittige klus. De lengte is zo’n 8 meter en mag 2 meter hoog worden. Dat gaat niet lukken met één aanhangwagen wilgentenen.  ‘Een vlechtheg heeft geen haast’, is de titel van een boekje van Thomas van Slobbe, wat ik graag in de praktijk breng. Wij vlechters laten ons daarom niet van de wijs brengen en pakken de klus rustig op. Intussen laten we ons vertroetelen door Judith. Ze is erg blij met haar mannen. M’n gesmeerde sneetjes pindakaas gaan weer retour, want die zelfgemaakte pompoenensoep en broodjes van haar zijn veel lekkerder. Het resultaat mag er zijn, een mooie meter hoge haag zo’n zes meter lang. Eigenlijk voor de helft klaar, maar helaas de wilgentenen zijn op. Een haag heeft geen haast dus volgend jaar vervolg?

Niet als je Judith kent. Ze was helemaal in de ban van de wilg en liet ons op de app weten ‘Bij Rekerhout heb ik een berg wilgen gezien. Die ga ik ophalen, willen jullie weer helpen?’. Een paar dagen later blijkt dat de Gemeente de berg door de versnipperaar heeft gehaald. Gelukkig weet ze nog een ander adres en zo kan ik donderdag met Derco en Wim voor tweede keer aan de gang.

Vrijdags krijg ik bij het Landschap Noord-Holland ook een vlechtklus: voor de eendenkooi moeten er nieuwe rietschermen worden gevlochten. Merijn legt het werk op video en foto vast en doet verslag: ‘Vandaag waren wij te gast bij eendenkooi ’t Zand. Hier woont onze opperchief, boswachter Chris. Er moest riet gevlochten worden, leuk….!’.

De dag erop rij ik met Rennie m’n rondje op de duo bike op de Duinweg naar Callantsoog. Het zonnetje schijnt en bij het bord ‘Bleeslat – Wilgenschuttingen op maat’ wil ze stoppen. Even een shaggie roken. De poort staat open en er staat: ‘geopend’. We kuieren rond en maken een praatje met de houtman.

Bij de Michaëlhof op Wieringen ging ik met Michaël in mei 2016 een keer op bezoek bij Bart Hennepman. Die runde op Vatrop een houtatelier Taxus en maakte ook prachtige banken, tafels en schuttingen.

De haag van Judith is inmiddels een stuk op geschoten. De acht meter is nog niet gehaald, dus kunnen wellicht nog een keer aan de slag, maar een vlechthaag heeft geen haast. Zie ook het eerste stukje dat ik in 2017 schreef over wilgenhagen.