Mien, waar is m’n sleutel gebleven…

Wat heeft die sleutel te maken met een kanotocht?  We zongen het feestlied luidkeels nadat we de sleutel weer gevonden hadden. Ingmar Zondervan was de man die voor het ‘sleutel-avontuur’ zorgde, maar hij was het ook die ons met de Ally op reis nam.

Hij stuurde een app: ‘Wat vind je van een kanorondje a.s. donderdag? Leusden/Amersfoort met Saskia Wannee’.  Ik antwoordde: ‘Dat soort kansen laat ik natuurlijk niet lopen.  Zeg maar hoe laat ik me kan melden bij je of gooi je Ally op de trein?’.  De opvouwbare Ally ging in de achterbak van de Suzuki Alto en samen reden we ’s morgens vroeg naar het NS-station van Amersfoort om Saskia op te pikken. Saskia  ontmoette ik op het Vobula kamp, ze is ook een kanoliefhebber. Samen met haar Erik hebben ze een tweepersoons zeekano, dus gewend aan verrassingen en ontberingen. Onze kanotocht uit de kanobijbel leek een appeltje & eitje te worden.  De zon scheen en met windje in de rug voeren we door het Utrechtse landschap. Eerst door de Heiligerbergerbeek, dan de Oude Lunterse Beek, waarna terug door het Valleikanaal, waar we links de Grebbedijk zien van de oude Hollandse Waterlinie. Geen greintje afzien, dus proberen we Saskia bang te maken met onze sterke verhalen. Dat Ingmar en Marieke te water raakten toen ze met ‘kano rondje Bergen’ uit wilden stappen. Of van die man die tegen z’n zoon zei na een vaartocht ‘neem die rugzak even uit de boot’. De rits stond nog open en de inhoud van de rugzak, autosleutels en mobiel kieperden in het water. Ons kanorondje Leusden kende geen ontberingen. Bij één over-draagpunt kon onze Ally in een soort kanobak die met een lier onder de weg werd doorgetrokken. Halverwege genoten we van de picknick met tomatensoep. Na 25 kilometer kanoën, met zes over-draag punten, kwamen we om vijf uur weer terug bij ons startpunt. Hier kregen we het ‘ontberings-toetje’. Ingmar was z’n autosleutel verloren. Het ding had-ie veilig opgeborgen in een broekzak met rits, alleen het gat in de zak had-ie niet gezien.  Zoeken in de boot haalde niks uit. Met de tocht zijn we vaak uit de boot geweest, dus kan de sleutel overal liggen. Wat nu? Saskia belde met haar vader, hij wilde ons wel ophalen.  Omdat een uurtje zou duren en we toch niks beters te doen hadden, gingen we maar weer een stukje varen tot het eerste over-draagpunt. De pret die we hadden was behoorlijk getemperd, stilletjes voeren opnieuw door het slootje waar ‘s  morgens nog zo lekker de zon scheen. Op de foto zie je de brede grijns van Ingmar toen hij z’n sleutel in het gras bij de 1e uitstappunt zag liggen….. Vandaar het lied ‘Mien, waar is m’n sleutel (feestneus), ik zag hem net nog liggen in het gras (la). In de pizzeria hebben de goede afloop met z’n drietjes nog even lekker gevierd. 

Zou Ingmar gedacht hebben ‘ik moet wat goed maken,,,,’? Saskia kreeg als cadeautje het boek ‘Kano paradijs Nederland’ (de nieuwe derde druk kwam net bij hem binnen). Zelf kreeg ik de jubileumuitgave van de Wereldfietser. Hierin o.a. het verhaal ’theorie en praktijk van het fietsavontuur’. Tom Onderstal  zegt dat een avontuur voor hem een onomstotelijk bewijs is van een falen in de planning.  Ik geef Tom helemaal gelijk: dus Ingmar blijf alsjeblieft lekker ‘foutjes’ maken, want dat doe ik ook regelmatig!